Cem Özbatur

Bol gözyaşı dilerken sizlere, ben de damlattım bugünki son dozumu.

Zor olmadı. Herkese gönül rahatlığı içerisinde tavsiye edebileceğim kadar kolay oldu aslında.

Tek mesele, aksatmamak damlaların zamanını. "Mesele" dediğime de bakmayın siz. Sadece, doğru zamanda doğru damla! Hepsi bu. Dakik olmak şart değil. Hayli esnek bir reçete. Ne zaman gerekirse o zaman işte. Galiba tek aksatılmaması gereken bu reçetede, gerektiği zaman sedece. Yeter.

Gözlerimizin kıymetini hiç bildik mi?

Bilmem abartıyor muyum, ama "Eminim ki..." diyesim var, acımadığı sürece bilmedik gözlerimizin kıymetini. Sorgusuz sualsiz, gözlerimiz hep görür diye bildik.

Benim, bana her ne kadar dün, hatta şimdi gibi gelse de, aslında yıllar önce çok fazla acıdı gözlerim. O kadar acıdı ki, üç gün kadar uyutmak zorunda kaldı beni doktorum.

Basit bir hadiseydi aslında. "Gözüme bir şey kaçtı" gibi basit bir hadise. Bir sabah iş için bulunduğum bir kentin iyice bir otelinin iyice bir odasında uyandım. Uyandım ve bir saat sonra bir kürsüye çıkıp iki kelam laf edeceğim bilimsel tarafından. Hazırlanmışım lafazana, sorun yok, ama çeki düzen vermeliyim bir de görünümüme. Saçım, başım, ceketim, fularım işte. Aleleacele duş, kurunma, giyinme derken, geçtim aynanın karşısına. Sıra saçımla makyajıma geldi. Önce bir tarak aldım elime... Saçıma ilk darbe... Canım acıdı! Gözüm acıdı! Sol gözüm! "Hay Allah!" dedim, "Saç girdi gözüme". "Çıkartacağım" hamlesiyle sıkı bir göz oğuşturma faslı... Şu anda bunları derken bile canım sanki aynı acıyla yanıyor. Unutmam mümkün değil.

Lafı uzatmayayım, ne de olsa şifacının bile yeri sınırlı. Sonuçta anlaşıldı ki, beni o kentin kaldırımlarına atıp da bir sabahın köründe, inim inim inleten, avaz avaz bağırtan göz acısının müsebbibi gözüme soktuğum tarak ve "gözüme bişey kaçtı" deyip de kendi ellerimle gözümü oğuşturmammış meğerse. Korneamı yıtmışım sabah sabah kürsü telaşı içinde. Sonuçta üç güne yakın uyutuldum aynı otelde. Üç günün sonunda acım hayli hafiflemiş olarak eve doğru yola çıktığımda otelden, bir gözüm kapalıydı ve elimde bana bir torba dolusu gelen iki küçük tüp ilaç vardı.

Kornea dediğin, yaralandığında çok acır, ama hızlı iyileşir. Benimki de öyle oldu. Ve geçti aradan yıllar hızla.

Arada, "Aman Allahım, yine mi?" dediğim zamanlar oldu, ama öyle ilki kadar kayda değer değildi hissettiğim acı. Son günlerde ise, bu durum giderek sıklaştı. İki üç günde bir sabahları uyandığımda yaklaşık bir saat kadar aynı gözüm ve aynı beter duygu. Yine "Yandım Allah!" ha dedim, he diyeceğim hali işte.

Geçenlerde yine bir sabah uyandım. Yüzümü yıkadım. Aynaya kafamı kaldırdım ki, sol gözümün altı simsiyah. Mosmor bile değil, simsiyah! "Dünden kalma göz kalemim" dedim, bir daha temizledim, bana mısın demedi.

Simsiyahlık basit bir deri-altı kanama. Bunu anladım. Rahatladım.

Yine deli gibi oğuşturmuştum gözümü uyumadan önce. Canım acıyordu çünkü. Canım gözümden değil, kaybettiğim bir sevdiğimden acıyordu bu defa ve neredeyse bir haftadır her gece ağlayarak dalıyordum uykuya.

Yıllar önceki aynı gözümdü acıyan ve kararan. Beni gözümün acısını hissetmeyeyim diye uyutan, uyuturken "Ya uyanırsa" diye başucumdan ayrılmayan aynı sevdiğim gözümdü. Bebek gözümdü.

Uzun lafın kısası, ne ben ne de bu defa gittiğim doktor arkadaşım çıkabildi tam olarak işin içinden. Fakat, bir açıklama getirdik elbette olup bitene.

Evet, bir haftadır deliler gibi ağlamıştım geceleri. Gündüzleri iş yerinde ağlayamadığımdan, gözyaşımı gecelere biriktirmiş ve gecelerde koyvermiştim saatlerce. Bu saatlerin bir kısmını yine iş, güç, eş, dost diyerek ekran başında geçirmiş, ekranla doğru dürüst ilişki kuracağım diye de elimi gözümden eksik etmemiş, kah gözyaşımı silmiş, kah iğne dolusu batan gözlerimi oğuşturmuş da oğuşturmuştum. Sonunda, göz altımda yüzeye yakın minik bir damar parmaklarımın darbelerine dayanamamış, kanayarak "Hop, çek artık ellerini üstümden!" uyarısını yapıp da durdurmuştu beni. Tamam durmuştum, içimin acısını bir sabah aynada gördüğüm yüzüme, gözüme gömmüş, ağlamamı durdurmuş, kaybettiğim sevdiğimi incecik, narin mi narin bir yeni ayın alt ucuna, ayaklarını sallandıra sallandıra huzur içinde oturtmuştum. Artık geceleri birbirimizi seyredebilirdik. O benimle, "Üç aşağı beş yukarı olmaz; hesaplasana arada sekiz fark var!" diye kendisine özgü dalgasını geçebilirdi yine. Ben de ona, en şımarık çaresiz halimle gülümseyebilirdim yine.

Öyle ya, gözlerim yeni ayı ve alt ucuna oturmuş, ayaklarını ferah feza sallayabilenleri görebiliyordu ve kıymetini bilmeliydim gözlerimin.

Gözyaşım vazgeçti böylece her gece akmaktan. Gözümün karası, akına bıraktı yerini.

Sabah acılarım geçmedi yine de. Her sabah neredeyse bir saate yakın aynı debelenmenin kurbanı olarak kalktım yataktan. Yıllar önceki tarak hadisesi, üzerine kanama hadisesi derken, elimi süremiyordum yüzüme. Baktım olacak gibi değil, "Kalk, doktora gidelim" dedim fikrime.

Doktor bir öyle baktı, bir böyle. Olmadı şöyle baktı. Yine olmadı, "Anlat" dedi. Anlattım. "Tamam" dedi sonunda ve reçetesini aldı önüne. "Tek çaresi gözyaşı" şeklinde hükme bağladı.

"Buyrun burdan yakın!" dedim ben de hayret içinde. Ne yani, yine mi habire ağlamam gerekiyordu?

Değilmiş meğerse, ağlamam falan gerekmiyormuş. Saatlerce ekran, kitap, makale, gazete dergi vb. karşısında oturup da gözlerine eziyet çektiren biz gibilerin, özellikle kadınların, özellikle de belli bir yaştan sonra (östrojenin azalmasına bağlı kuruluk kastediliyor burada), "ekstra" gözyaşı damlatması gerekiyormuş gözlerine. Zira, o oturuşların gözlerde sebep olduğu en önemli şey, göz kırpma sayısının azalmasıymış. Birim zaman başına düşen göz kırpma sayısı azaldığında, kornea kuruyor ve sabahına, buruşuk çarşaf misali, bir tarafında top top oluyormuş. Bütün derdim buymuş meğerse. Nemlendirmek gerekiyormuş gözü ki, sabaha açar açmaz derlensin toparlansın çarşafı. Reçeteye yazdı doktor ticari ismiyle bir "doğal gözyaşı". Hemen uydum tavsiyesine.

Her gece uykuya dalarken ve her sabah uyandığımda benim gibi olanlara bol gözyaşı diliyorum şimdi.

Sadece gözleriniz acımasın diye.

Yine de, siz siz olun, içiniz acıdığında gözyaşınızı esirgemeyin. Zira, kendi gözyaşınız içinizi acıtanın yolunu ipek edip, onu hafifçe kondurabilecek yeni ayın bir ucuna. Hem de ayakları ferah feza sallanmacasına.

Ayaklarınız ferah feza sallanmacasına yeryüzünde. Selamlaşmacasına bu dünyada olduğu gibi aranızda.