Cem Özbatur

Canım annecim, beni tek kız olarak ve de üstelik ortanca doğurarak, daha doğumumda kardeşlerime üstünlük kurmamı sağladığın için seni seviyorum. Kardeşlerimle aramı açmadan, bir-bir buçuk yaş arayla üçümüzü de dünyaya getirip, harika bir çocukluk geçirmemizi sağladığın için de seviyorum.

Bir buçuk yaş büyük bir abi, bir yaş küçük bir erkek kardeşle geçen çocukluğum inanılmaz güzeldi. Yeni geldiğimiz bir şehirde en çok oturacağımız evi merak ederdik. Çünkü biz seçmezdik evi, bize lojman verilirdi. Bizden önceki memur boşaltır, biz yerleşirdik, sonra biz boşaltır, bizden sonraki memur ailesi gelir, otururdu. Bu evler genellikle bahçe içinde, tek katlı evlerdi. Evlere ilk gelişimizde, üç kardeş sağa sola koşuşur, kendimize bir şeyler seçerdik, yani kapardık. Şu ağaç benim, şu lastiği ben buldum, benim yatağım burada olacak gibi. Şu oda benim demedik hiç; çünkü genellikle iki ya da üç odalı evlerde oturduk. Odalardan biri annemlerin, biri bizim olur, üçüncüsü varsa oturma odası olurdu. Arkadaşlarımız da zaten odalarını kardeşleriyle paylaşırdı. O zamanlar üç katlı, ahşap, önü verandalı evinin üst katında, kendine ait odası olan Amerikalı çocukların filmlerini henüz seyretmediğimizden, herkesin kendi odası olması düşüncesini taşıdığımızı da pek sanmıyorum. Tek bildiğimiz kendi odasına koşan zengin genç kızın, yatağın üstüne yüzüstü kapanıp ağladığı Türk filmleriydi. Babamız fabrikatör olmadığından bu da kafamızı karıştırmazdı zaten.

Yıllar sonra ondört-onbeş yaşlarındayken İzmir'e tayinimiz çıktı. Kalacağımız lojman harikaydı. Bir dönüm civarında bir bahçe içinde tek katlı bir Rum evi ve hemen yanında yine tek katlı daha modern bir ev daha. Bizden önceki memur, Rum evi soğuk oluyor diye bu ikinci evi yaptırmış. Rum evinin girişinde ışığı az alan geniş bir hol ve hemen devamında iki oda vardı. Büyük ihtimalle iki oda yatak odasıyken, bu loş hol oturma odası olarak kullanılmıştı. Küçük bir tuvalet ve küçücük bir mutfak da vardı. Bu mutfağı biz hiç kullanmadık. Yeni yapılan modern evde oldukça büyük bir salon ve yine oldukça büyük bir mutfak vardı. İzmir'de kaldığımız bir yıl boyunca günlük yaşamımızın büyük bölümü bu salon ve mutfakta geçti.

Eve ilk geldiğimiz gün, Rum evinin giriş kapısından girer girmez hemen sağda sekiz-on basamaklı bir merdiven görüp, üçümüz de koştuk. Yukarda küçük bir oda vardı. Bir duvarına boydan boya su deposu yapılmış, tek pencereli, bir çocuk için çok özel, bağımsız bir oda. 'Oda benim' tartışmaları başladı. Abim büyük olduğu için, ben tek kız olduğum için, kardeşim artık ne uydurduysa bu odayı istedik. Tek kız olmanın avantajlarını hep kullandım. Şimdi düşününce utanır gibi olsam da, o zamanlar bunun bana tanıdığı tüm hakları sonuna kadar büyük bir zevkle kullandığımı hatırlıyorum. Öncelik hep bendeydi. Annem ve babamın her olayda 'O kız, üzmeyin...' dediklerini hatırlarım. O günlerde bana güç sağlayan bu sözün bir aşağılama da içerdiğinin farkında mıydım acaba? Sanmıyorum. Zaman zaman tartışmalarda 'Ben kızım..' diye ortaya atılıp hakkımı istiyordum! Bir aile resmi mi sahiplenilecek, benim albümüme girerdi. Oda konusunda da öyle oldu; bana verildi. Bir köşesine yatağım kuruldu. Hemen yanına da bir komodin. Penceresine küçük bir perde asıldı. Başka hiç eşya yoktu. Su deposunun üzerini bulduğum tüm artist resimleriyle donattım. Odanın dekorasyonu çabucak bitti. Sonra biriktirme huyumun sonucu oluşan hazinelerimi odama taşıdım. Kutular içinde bir sürü kıvır zıvır. Onların arasında dalıp gitmişken nasıl akşam olduğunu anlamadım bile.

Modern evin mutfağında yemeğimizi yedik, yatma vakti hepimiz Rum evine geldik. Herkes odasına çekildi ve beni bir korku aldı. Kendi odama sahip olmanın heyeanıyla bunu hiç düşünmemiştim! Daha önce hiç yalnız yatmadığım gibi, genelde karanlıktan korkardım. Antalya'daki evde koridorun bir ucundaki odadan diğer ucundaki tuvalete giderken, kardeşime yalvarır, tuvalet kapısında bekletirdim onu. Bekletmekle kalmaz, gitmesin diye devamlı konuştururdum. Öyle korkaktım yani. Yatağa yattım ama ses dinlemekten uyku tutmuyordu. Evdekilerin seslerini duymaya çalıştım, çıt yoktu. Kardeşlerimi düşündüm, şimdi ne güzel uyuyorlardır diye. Yanındaki yatakta kardeşinin, bitişik odada annenin babanın uyuduğunu bilmek nasıl güven veriyormuş insana meğer. Deponun üstüne yapıştırdığım resimler, ay ışığının da etkisiyle çeşitli şekillere bürünüyor, hareket ediyordu. Işığı açacağım ama kalkamıyorum. Böyle durumlarda yaptığım gibi, yorgana kundak gibi sarıldım. Aşağıdan biri elini uzatsa ayağıma dokunamamalıydı! Hani Köroğlu'na babası öğüt vermiş: Bir yiğit sırtını ya bir beye ya da bir dağa dayamalı diye. Ben de başımı duvara verip, sırtüstü yattım; kalan üç yanımı görebileyim diye. Bir cesaret gelse, aşağıya inip kardeşimi çağıracağım, ne gururum, ne odamın elden gitmesi umurumda değil, ama kıpırdayamıyorum ki.. Böyle sabahı ettim.

Ertesi gün, kardeşime yalvardım, onun yatağında yatayım diye. Böylece gündüzlerimi odamda geçirip, geceleri kardeşimin yatağında uyumaya başladım. Ama odamın düzenini bozmadım. Yine benim odamdı, yeni resim geldikçe yapıştırıyor, arada temizliyor, hazinelerimle vakit geçiriyor ama akşamları kardeşime bırakıyordum.

Sevgili kardeşim de bunu hiç yüzüme vurmadı. İzmir'de kaldığımız bir yıl boyunca böyle sürdü. Kardeşlerimin davranışları, hala 'O kız...' duygusuyla yüklüdür. Arayı açsam hemen ararlar, ilgilerini üstümden eksik etmezler...

Çok haklarını yedim ama n'apim ben kızım, üstelik tek kız, hem de ortanca...