 |
 |
|
24 Şubat 2006 - Fincanın İçindekiler |
|
Editör'den : SANAL(!?) EDEBİYATIN OLANAKLARI (2) |
Merhabalar,
 Soru ve cevaplara dün bıraktığımız yerden devam ediyoruz.
...
MT: Hedeflerini kültür-sanat portalı olarak açıklayan sitelerde öncülüğü şiirin almasındaki etken nasıl açıklanabilir? Etkileşimli ve değişken sanal dünyanın sanatta yaratıcılık kültürü karşısında tavrı ne olacak?
CÖ: Bunun cevabı çok basit aslında. Çünkü hepimiz birer şairiz. Okuyan, okuduğunu yorumlayan, aşkını, tasasını, hüznünü dile getirmek isteyen herkes önce mısralardan medet umar. Durum böyle olunca, yüzlerce binlerce meçhul şair dolaşır etrafımızda. İşte internet öncelikle bu meçhul şairlere mekân olmuştur. O nedenle edebiyat siteleri aslında birer şiir sitesi görünümündedir. Kısa olabilmeleri, üzerinde çok fazla düşünmeden de yazılabilmeleri, gramer açısından daha az hatalı ya da tolere edilebilir hatalarla bezeli olabilmeleri bu yazım şeklinin yaygınlaşmasında en büyük etkendir kanımca. Sanal kavramı hakkındaki düşüncelerimi daha önce belirtmiştim o nedenle sizin sanal dünya dediğinize ben internet diyerek devam etmek istiyorum. İnternet sizin de vurguladığınız gibi etkileşimli ve değişken bir mecra sundu yazar ve şairlere. Daha önceleri şiiri ancak basılıp yayınlandıktan sonra birkaç yüz ya da birkaç bin kişinin okuyup yorumlamasına olanak vardı. Oysa bu etkileşimli ortam, anında reaksiyon alabildiğiniz dolayısıyla dersler çıkarıp kendinizi geliştirebildiğiniz bir ortam. Daha iyiye daha güzele ulaşmanın yolu da buradan geçiyor bana kalırsa. Her katılımda yeni bir şey öğrenen şair ya da yazar bir sonraki eserinde yaratıcılık kültürünü alabildiğince geliştirmenin yolunu arayacaktır. O nedenle de yaratıcılık bilgisayar ve internet sayesinde gelişecek ve başka başka boyutlar kazanacaktır.
MT: Elektronik edebiyatı, matbuu yayıncılıktan ayıran en önemli etken sanal olması mıdır? Kriterlerimiz nelerdir? Sanal edebiyatta usta-çırak ilişkisinden söz etmek mümkün mü?
CÖ: Edebiyatın ya da sanatın sizin sözünü ettiğiniz anlamda bir farkı olamayacağını düşünüyorum. Yani sergilendiği mecraların farklı olması edebiyatın farklı olmasını gerektirmez. Kaldı ki internet üzerinde yayınlanan yani dijital ortamda saklanan bir eserin istendiği an basılıp matbu hale getirilmesi mümkündür. Örneğin ekrandan okumayı sevmeyen pek çok okuyucumuz yayınlanan sayıları bastırıp arşivlemeyi, bilahare okumayı seçmektedirler. İnternet üzerinde yayına karşı çıkanlar tüm argümanlarını ekran ve kâğıt kokusu arasındaki farka indirgemektedirler. Oysa gerçek bundan farklıdır. Basılı medya, dijital medyayı ciddi bir rakip olarak gördüğünden karşı çıkılmaktadır. Okumanın zaten az olduğu ülkemizde bırakalım insanlar nasıl okurlarsa okusunlar düşüncesindeyim. Denetlendiği ve gerekli düzenlemeler yapıldığı takdirde yazar haklarının da, sanıldığının aksine, korunabileceğinden yanayım.
Usta-çırak ilişkisi dijital ortamda , diğer kanallardan çok daha sağlıklı olarak yürümektedir. İnternetin öcü olmadığını kavrayan ustalar kendilerine baş köşede yer bulabilmekte ve yeni yazar ve şair adayları onlara kolay erişebildiklerinden, çok daha fazla feyz alma imkanı bulabilmektedirler. Örneğin Kahve Molası aynen bir yazım atölyesi gibi çalışmakta, yazılan yazılar yorumlandıkça yazarlar daha iyi eserler çıkarabilmektedirler. Usta-çırak ilişkisinde belirleyici olan ustadır. İnternette, çıraklar almaya ve aldıklarına saygı göstermeye hazırdırlar. Eğer ustalar da önyargılarından sıyrılıp bu mecrayı layıkıyla kullanırlarsa çok saygın ve geliştirici bir etkileşimden bahsetmek olasıdır.
MT: Erişilen bir web sayfası sonsuz sayıda çoğalabildiğinden her kullanıcı eserin bir kopyasını edinebiliyor. Basılı eserle, sanal sayfanın etkili olma mücadelesinde sanal edebiyat yarına neyi taşıyor? Çoğalan şiirimizin geleceğinin nasıllığını sormak istiyorum?
CÖ: Bu sorunuzda da aslında tüm bu tartışmaların merkezinde yer alan ciddiye almama, değersiz bulma gibi kavramlar var. Öncelikle bu görüşümüzü değiştirmek zorundayız. Sanal, dijital ya da her ne şekilde ifade ederseniz edin, internet üzerinde yer alan, gelişen , kolay erişilen bir edebiyatı diğer basılı edebiyat eserlerinden ayırmaktan vaz geçmeliyiz. İnternet biz istesekte istemesekte kağıdın yerini almaktadır. Bu gelişmenin önüne geçmek mümkün değildir. Önemli olan bu gelişmeden sonuna kadar yararlanmayı bilmektir. Kısa bir müddet sonra bir kereliğine satın alacağımız kitaba benzer plakalar üstüne dilediğimiz kitabı indirerek aynen kitap okur gibi okuma olanağına kavuşacağız. Keza gazeteler bu yöntemle satılacak ve gerçek zamanlı haber alma olanağına kavuşacağız. Ayrıca teorik olarak dijital bir eserin basılı bir esere nazaran ömrü sonsuzdur. Ve gene teorik olarak Milli Kütüphane'yi bir çantaya sığdırmak mümkündür. Özetle, internet ya da dijital ortam edebiyatı gerçek anlamda geleceğe taşıyan bir mecradır. Başka türlü yorumlanması anlamsızdır. Uygun ortam buldukça çoğalan şiirimiz de çoğalan yazılarımız gibi geleceğimizi aydınlatacaktır. Yepyeni şairler, yepyeni yazarlar bu kolay ortamda beslenip gelişecek ve önlerine çıkan fırsatları daha iyi ve kolay değerlendirip başka mecralarda da yerlerini alacaklardır. Sanal edebiyat ciddiye alınmayı çoktan hak ediyor. Korkmak, çekinmek, kötülemek yerine anlamaya ve kullanmaya çalışmak en güzeli. Kahve Molası'nın kapıları bu konuda sizlere sonuna kadar açık. Teşekkür ederim.
...
İşte böyle. Hepinize güzel bir haftasonu diliyorum. Hoşçakalın.
Bir sonraki sayıda buluşuncaya kadar bulunduğunuz yerden bir adım öne çıkın. Sevgiyle... Cem Özbatur
Yukarı
|
 |
Önce İnsan : Cumhur Aydın
İyi Geceler. İyi Uykular... |
|
Yakında sahipleri açıklanacak bu yılın Oscar Ödüllerinin altı dalda aday gösterilerek öne çıkan filmlerinden biri, "Good nights and good luck!". George Colooney ikinci yönetmenlik denemesi'ni siyah beyaz çekmiş. Belki 1950'lerin Amerikasındaki cadı avı atmosferini daha iyi yansıtabilmek ve dokümanter kimi görüntüleri doğrudan kullanabilmek için. İyi de yapmış. Televizyonlu ilk yıllar. CBS Kanalında Salı akşamları yayınlanan programın adı, "İyi Geceler ve İyi Şanslar." Mc Carthy'in komünist soruşturmaları tüm ülkeyi esir almış, herkes aklını kaçıracakken, yürekli bir grup gazeteci 'gerçeği, yalnız gerçeği' dile getiriyorlar, korkusuzca. Kiminin canına, kiminin kariyerine olan oluyor. Programda çöpe! Ancak saklanmayan gerçekler, umudu seslendiriyor, geleceğe.
Bazen hoş rastlantılar gününüzü, çektiğiniz resmi tamamlayıveriyor işte! Bu düzeyli filmin ardına bir de Suriyeli bağımsız Gazeteci Hüsnü Mahalli'yi dinlemeyeyim mi, iki saat. Her ne kadar bir bölüm medya, Oktay Ekşi Bey'de dahil kendisine yükleniyorsa da; son zamanlarda bazı TV kanallarda onu izleyenler sanırım katılacak Mahalli, elli yıl sonrasında bu kez tüm dünya uyutulmaya çalışılırken, 'gerçeği' dile getirmeye çalışan az sayıdaki düzeyli gazeteciden biri.
Mahalli hızlı bir Orta Doğu turuna çıkardı bizleri, egemenlerin planlarının izlerini sürerek.
Kendisine göre, Türkiye dünyanın en önemli ülkesi. Çünkü dünyanın ekonomiyi etkileyen petrol, kültür ve dinler ekseninde can damarı bölgesinin (Tanrı da bölge tespitinde aynı kanıda diyor Mahalli gülerek, onun için tüm peygamberleri bu bölgeye yollamış!) en güçlü ve en kilit ülkesi, her şeye karşın. Irak'ta karşı karşıya getirilemeyen Türkiye ve bölge ülkeleri, bu kez İran'da benzer bir kapışmaya hazırlatılıyor ona göre. İsrail'deki büyük nükleer güç göz ardı edilerek, bu kez İran'ın gizli servis raporlarına göre bile saldırı amaçlı kullanıldığında ancak on yıl sonra tehlikeli olabileceği varsayılan nükleer gücü bahane ediliyor. Türkiye'de beş yıllık bir süre içinde nükleer tesis yapılandırılmaya başlanacağını iddia ediyor Gazeteci.
Hüsnü Mahalli Irak'taki seçimler ertesi, Kürtler ve Şiiler kollanarak oluşturulan federal yapının bir model olarak başta Türkiye olmak üzere diğer bölge ülkelerine de yerleştirilmek istendiğini düşünüyor. Bir yanda İranlı Şii Devletinin önüne Iraklı-Arap- Şiiler çıkarılırken, diğer yandan yeni Kürt federe devletleri oluşturulmaya çalışılıyor. Şimdiye kadar ki tüm İslam referanslı terör örgütlerinin az ya da çok Amerika desteğinde oluşturulduğunu ve olgunlaştırıldığını savlayan Mahalli, hemen hepsi Sünni olan bu örgütlerin dengelenmesinin de bu hesaplar içinde düşünüldüğünü varsayıyor. Bir yandan Amerika tarafından yönlendirilen şeyhlikler diğer yandan ılımlaştırılıp, ehlileştirilmeye çalışılan Müslüman Devletler...
Hesap tek ve aynı... Bölgenin karıştırılması, ülkelerin güçsüzleştirilmesi, din ve ırk ekseninde parçalanması ve ulusal güçlerin önünün kesilmesi. Çünkü sömürü ancak böyle gerçekleşiyor ve sürdürülebiliyor. Petrol çıkaran ülkeler, silahlanarak birbirleriyle savaştırılıp, bir yandan petrol kontrol edilirken diğer yandan gelirler yeniden Amerika'ya, silah üreten diğer ülkelere akacak. Suudi sermayesinin doğrudan ABD'de depolanması, Yemen, Kuveyt Emirliklerinden haraç istenmesi de cabası.
Demokrasi falan hepsi hikaye tabi. Gazeteci Mahalli ABD tarafından demokratikleşmeye başladıkları savıyla örnek gösterilen Bahreyn, Katar ve Fas gibi ülkelerdeki demokrasiyle uzaktan yakından ilgisi olmayan garabetleri komik örnekleriyle anlatıyor. Suudilerin şu sıralar görüntülü cep telefonlarının caiz olup olmamasını, Mısırlıların ise eşlerin birbirleriyle çıplak sevişip sevişemeyeceklerini tartıştıklarını söylüyor. Bizde ise türbanın ısıtılıp ısıtılıp getirildiğini söylemeye dili varmıyor herhalde. Ulusal bir tavır içinde olmayın, düşünmeyin de ne yaparsanız yapın. Amerikanın, AB'nin canına minnet!
Hüsnü Mahalli ömürlerinde Irak'a, Orta Doğuya gitmemiş ya da özel amaçlarla orada olmuş kimi 'Plaza Gazetecilerinin' kendilerini Orta Doğu Uzmanı ilan ettirip, ülke çıkarlarının aleyhine büyük ülkeler lehine ne gerekiyorsa, hangi bilgi kirlenmesi, manüpilasyon gerekiyorsa onu yaptıklarını söylüyor. ABD'nin bölgenin 'demokratikleşmesi' için ayırdığı yüz milyar doların ülkelere ve hainlere bölündüğünde herkese az ya da çok bir para düştüğünü belirtiyor Mahalli!
Bölge insanlarının aklını boşaltma, reflekslerini ortadan kaldırma, kültürsüzleştirme ve tek tipleştirme. Herkesin kazanabileceğini, herkesin yitirebileceğini kulaklara üfürme!
Televizyon programlarının büyük çoğunluğu -bu çerçevede- uyutmaya hizmet ediyor. Çünkü yürekli, meslek değerlerine sahip nitelikli gazeteciler giderek azalırken, satın alınmış medya mensupları eliyle pazarlanıyor bu büyük oyun.
İster eğlence, ister ekonomi, ister yarışma, ister tartışma! Hepsinin ortak adı:
"İyi geceler... İyi Uykular!"
Cumhur
Bu yazıyı arkadaşına önermek ister misin?
Yukarı
|
 |
Deniz Fenerinin Güncesi : Seyfullah Çalışkan
MAYDANOZ |
|
Gidişi ardında kocaman bir yokluk yarattı. Çaresiz, amaçsız, başıboş ve kimsesiz kaldım. Bir süre seni uğurladığım yerde kaldım. Gittiğini görmeme rağmen içime sindiremedim. Sonra otuz dört numaralı perona başka bir otobüs çektiler. O zaman orda beklememin çok anlamsız olduğunun farkına vardım.
Oysa oturup her şeyi konuşmuştuk. Ağlamayacağım diye sana söz vermiştim. Zaten en çok birkaç ay içinde dönecektin. Kalmak için gitmiyordun. Seni otobüse bindirdiğim o gece sabaha kadar uyumadım. Saate bakıp "Şimdi Balıkesir'i geçmiştir. Bursa terminaline girmek üzeredirler."diyordum. Senin yerine kendimi koyup yolculuğunun nasıl geçtiğini hayal etmeye çalışmıştım. Git git yol bitmeyince uykun gelmiştir. O sıkış tepiş koltukta uyumaya çalışmışsındır. Saçların dağılmış, gözlerin uykusuzluktan küçücük kalmıştır.
Senin otobüsten indiğini tahmin ettiğim saatlerde sabırsızlandım. Telefonunu bekledim. Araman geciktikçe korkularım çoğaldı. Kötü ihtimaller beynime üşüştü. Radyoyu, televizyonu açtım. Beni aradığında rahat bir nefes aldım. Uyumuşum…
İlk günlerde senin yaşadığın kente yağmur yağdığında ben ıslanırdım. Kar haberlerini gördüğümde benim yollarım kapanırdı. Üşürdüm… Sonraki haftalarda alışır gibi oldum. Telefonla rahat rahat konuşabilmek için akşamı iple çekiyordum. Sonra bir şeyler olmaya başladı. Ayrılığın haftaları uzadıkça senin zamanın daraldı, benim sabrım. Sabırsızlıkla beklediğim saatler yanlış anlamaların, tersliklerin, kavgaların, özür dilemelerin eline geçti. Mesafeler ve telefonların insafına kalmak umutlarımızı azalttı. Yavaş yavaş düşlerimizi soldurdu.
Ne o dönüp geldi, nede ben onun yanına gittim. Sular bulandı, geceler uzadı. Bir akşam telefonda "Ben bunu sürdüremem. Bu ikimiz için de eziyetten başka bir şey değil."deyiverdi. Yıldırımlar düştü, ulu ağaçlar yere devrildi. "Bunu bekliyordum." diyemedim. Oysa bu fırtınanın yaklaştığını hissediyordum. Ağlayıp sızlamanın kimseye yararı yoktu. Onu kendi haline bırakıp kabullenmeye çalıştım.
Ben işin sonunun buraya varacağını biliyordum desem yalan olacak. "Gözden ırak olan gönülden ırak olur." diyenler haklı çıktı. Kendimi işime gücüme verdim. Resimleri yaktım. Kendime yalanlar söyledim. "O kız zaten sana göre değildi. Boş ver gitsin. Cehenneme kadar yolu var." palavralarıyla avunmaya çalıştım. Birkaç kez iyice kahırlanıp küfelik oluncaya kadar içtim. Kendimi avutacak, acımı azaltacak bir yol bulamadım.
Zaman içinde insan her şeyi kabulleniyor. Yaşanılan gündelik sıkıntılar, sırdan problemler insan belliği üzerinde onlarca sis perdesi oluşturuyor. Ne yaparsanız yapın hiçbir şeyi tam olarak unutamıyorsunuz. Yerine yenisini koymak, bir başkasıyla geçmişin yaralarını sarmak mümkün olmuyor. Acılarınız yavaş yavaş külleniyor.
İki yıl sonra bir akşam vakti şeytan dürttü. Nasılsa numarası da değişmiştir. Arasam ne olacak? En fazla iyi misin hoş musun la geçiştiririm diye onu aradım. Telefonu açtı. Uykulu ve bezgin bir ses tonuyla "Alo" dedi. Ellerim kırılsaydı da aramaz olaydım. Ne diyeceğimi bilemedim. "Sesini duymak istedim. Seni merak ettim." dedim. Aradığıma çok sevindiğini söyledi. Kullandığı ses tonu ve üslubu Benim kavga ettiğim kıza hiç benzemiyordu. Telefonda beni merak ettiğini, aramak istediğini ama olanlardan sonra utandığını söylüyordu. "İyi geceler. Seni ararım, görüşelim."gibi sözler söyleyerek konuşmayı beceriksizce bitirdim.
Oysa bundan sonra görüşsek ne olacaktı? Özürler dilense, hatalar paylaşılsa ne olacaktı? Ne ben iki yıl önce bıraktığım yerden sevmeye başlayabilirdim. Ne de o… Tahminime göre tek bir ortak yanımız vardı. İkimizde çok yalnızdık.
Kırgındım. Öfke duymuyordum. İntikam almak, ona dünyanın kaç bucak olduğunu göstermek istemiyordum. İlk adımı ben attığım için sumak istemiyorum. Yine de ararsa daha mesafeli konuşmaya özen göstermeliydim. Ona umut vermek, aramasını heyecanla karşılamak beni yanlış anlamasına yol açabilirdi. Bundan sonra bizden artık ne köy, nede kasaba olurdu.
Ertesi sabah kuşluk vakti telefonla aradı. Dereden tepeden konuştuk. Konuşmasından söylemek isteği şeyler olduğunu, ama henüz açılıp saçılması için zamanın erken olduğunu hissettiriyordu. Bir, iki, üç konuşma derken geçen iki yılın içine sığdırdıklarını bana anlattı. Üstelik anlatmaya çok istekliydi. Sanki yaşadıklarını kusmak, boşaltmak ister gibi davranıyordu.
Kavgalı telefon görüşmelerimizin yaşandığı zamanlarda karşısına birisi çıkmış. Çok iyi, anlayışlı, sevgi dolu, mükemmel, hayatının erkeği diyebileceği biriymiş. Ona hemen âşık olmuş. Zaten başka türlüsü de elinde değilmiş. O erkekle bir aşk yaşamak onun kaderiymiş. Onunla tanışınca benimle sürdürmesi mümkün değilmiş. Dürüst davranmak için ikimiz birlikte idare etmeyi hiç düşünmemiş ve beni bırakmış. Zaten bizim ilişkimiz o hengâme içinde can çekişiyormuş, En aklıca olanı bitirmekmiş.
Adam karısından ayrı yaşıyormuş ama akrabaları yuvanı yıkma diye baskı yapıyorlarmış. Hatta bunu o adamla ilişkini keseceksin, görüşmeyeceksin diye tehdit etmişler. Tehditlere falan göğüs gerip adamla ilişkisin sürdürmüş. Adam kalp krizi geçirmiş. Hastaneye kaldırılınca eşi ve çocukları gelmiş. Sevgilisini görmek için gittiğinde onu hastaneden kovalamışlar. Zaten bunlar senin yüzünden oldu diyerek faturayı ona kesmişler. Sevgilisini eşi ve çocuklarıyla bırakıp hastaneden ayrılmış. O gün o ilişkiyi bitirmeye karar vermiş. O ilişkiden sonra uzun zaman savrulmuş. Kendini toparlayabilmesi aylar sürmüş. Yaşadıklarının mutsuzluğu ve bunalımıyla birkaç saçma sapan ilişki daha yaşamış. Her seferinde daha da batmış. Kendini çok yorgun, kirli ve talihsiz hissediyormuş.
Ben anlattıklarını merak ediyor muydum? Benden sonra ne yaşadığı ilgimi çekiyor muydu? Elbette ki hayır. Neden her telefon konuşmasında dönüp dolaşıp bunları anlatıyordu. Kader gibi algılanan ve sunulan bir ilişki çok mu anlaşılır ve makul oluyor? Yani iyi etmişsin mi demeliyim? Gölge etmemişim deyip sevineyim mi? Anlamıyorum…
Konuşmalar dönüp dolaşıp aslında beni ne kadar sevdiğine, benim ne kadar iyi ve değerli biri olduğumda düğümlendi. Bulunmaz Hint kumaşıymışım da haberim yokmuş. Yeniden oynar mıymışım onunla? Ben zaten bundan korkuyordum. Sanki anlatınca her şey tertemiz oldu? Benim iki yılı kesip çıkarmaya, filmi koptuğu yerden bağlamaya gücüm yetmezdi. İsterse iki arkadaş gibi görüşebileceğimizi, olanları unutmamız gerektiğini söyledim.
Konuştuklarımız aklımı iyice karmakarışık etti. Bahçelerde gazoz ağacı. Gel bize bazı bazı. Tencere yuvarlanmış. Seninki benden kara. Benim terazim bu kiloyu tartmazdı. Maydanoz ilişkiler, turp sıkılmış beklentilerle uğraşmaktansa kalbimdeki kırıklar ve zihnimdeki çiziklerle yaşamayı seçtim.
Seyfullah Çalışkan
seyfullah@kahveciyiz.biz
Bu yazıyı arkadaşına önermek ister misin?
Yukarı
|
 |
ÖNSÖZ : Ömer Akşahan
TEKNE KAZINTISI OLMANIN DAYANILMAZ AĞIRLIĞI! |
|
Yıllardır içimde gizlemeye çalıştığım bir özelliğimin günün birinde bir psikolog tarafından deşifre edileceğini hiç düşünmemiştim. Hele bunun hiç de uygun olmayan bir deyimi açıklamak için kullanılmasına şaşırmadım değil. Yazar, "Ruh sağlığı kavramı ve tanımı, bir tartışma olarak o kadar yenidir ki, 'tekne kazıntısı' dense yeridir."(1) demiş. Ruh sağlığının yeni konu olmasının tekne kazıntısıyla nasıl bir bağlantısı olabileceğini kestirme konusunda zekâmı zorladım, gene de bir bağlantı oluşturamadım. Oysa eskiler 'teşbihte hata olmaz' deseler de, bu benzetme bence yerine oturmamış.
Ancak bir yararı olduğu kesin; çünkü kendime ait bir gerçeği yüzüme vurdu. Psikolog yazar, bu deyimin yeterince tanınmadığını düşünerek, kendince bir açıklamaya girişiyor: "Bu yakıştırma, yaşını başını almış ana-babaların beklenmedik ve onlara göre oldukça geç bir vakitte sahip oldukları çocukları için kullanılır. Tekne kazıntısı çocuklar, ailedeki en küçük torunla akrandır, hatta bazen daha da küçüktür." (2)
Benzetme ne kadar uymamışsa da, açıklaması gayet yerindeydi.. Demek sonunda bu da bir sır olmaktan çıktı, âleme duyurma zamanın geldi dedim. Bilinçaltı sinemamın makine dairesine girip, motor dedim. Akıp giden film şeridinden, kalemin yakalayabildiklerini ekrana dökmeye başladım.
Gerçekte bu sırrı bir ölçüde başka bir yazımda dolaylı biçimde açıklamıştım. Ancak adını doğru koymamıştım. Evet, ben, tek eşli bir babanın 14. çocuğu olarak dünyaya gelmiştim. Doğrusu tam anlamıyla bir 'tekne kazıntısı'ydım. Bu şekilde dünyaya gelmenin nasıl bir ayrıcalığı olabilirdi? Bilinen artıları ve eksileri nelerdi? Bunları tümüyle anlatma olanağına sahip değilim ama birçok artısını çocukluğumda doyasıya yaşadım. Kim bilir, belki h?l? yaşıyorum. Bunlardan belleğimden dün gibi anımsadığım birini anlatmaya çalışayım.
Çocukluk dönemimin en belirgin ve unutulmaz anısı, her müslüman erkek çocuğun yaşadığı sünnet şöleni. Babam ve annem onca çocuk yetiştirmenin yorgunluğundan mı, yoksa ekonomik olmasını düşündüklerinden midir, bilinmez, benim sünnetimi iki ağabeyimle birlikte yaptırdılar. En büyüğümüz 13, ortanca 10 ve ben 5 yaşındaydım. Burunlu bir otobüsle şehir turu atmanın zevkine doğrusu anlayamadım. Düşünün bir kez, beş yaşındasınız ve içkili, bol köfteli sofralar arasında sersem tavuk gibi dolaşıyorsunuz ve bir anda ne olduğunu anlamadan kendinizi usturalı bir kasabın önünde buluveriyorsunuz! O an, evin bahçesinde bir hasır üstündeyim. Üstümde boydan beyaz sünnet giysisi açılmış. Bir yanımda ızbandut gibi bir adam ellerimi arkadan sıkıca kenetlemiş. Ah, ne kadar bağırsam da nafile. Her şey vücudumun uç noktasındaki gereksiz parça için! Hani, kasap et, koyun can derdinde, derler ya, benimkisi işte aynen öyle. Sonunda haykırışımı bastırmaya çalışan davul zurna arasında kendimi kaybetmişim.
Elbette evin en küçüğü olmanın dezavantajı olduğu kadar avantajlı yanları da oldukça fazla. Bir kere, ailenin direği anne ve baba en olgun çağını yaşamaktadır. Annem beni 42 yaşında doğurduğunda babam 53 yaşındaymış. Üstelik ailemizin ekonomik olarak en rahat dönemini yaşadığımız yaptığımız sünnetten belli olmuyor mu? En büyük ağabeyimle aramda tam tamına 27 yaş fark var. Benim doğumumdan birkaç ay önce de ağabeyimin ilk oğlu dünyaya geliyor. Bu arada ablamın çocukları ile aramda kaç yaş fark var henüz öğrenebilmiş değilim. Doğrusu psikolog yazarın tekne kazıntısı tanımlamasına tıpa tıp uyuyor benimkisi.
Yaşıtım olan yeğenimin amcası olmak nasıl bir duygu, hiç tatmadım. Birbirimizi daima ön adımızla hitap ederiz. İki kardeş ya da iki aynı mahallede yaşayan iki arkadaş gibiyiz. Benden büyüklere de abi ya da abla dediğim olmuşsa da nedense onlarla bir arada olma şansına pek erişemedim.
Tekne kazıntısı çocuklar genelleme yapmak doğru olmasa da belirtmeden edemeyeceğim, çoğunlukla şımarıktırlar. El bebe, gül bebe büyürler. Hayat gailesi denen ailenin yaşadığı zorlukları pek tanımazlar. Her şeyi hazır buldukları söylenebilir. Bu tarzda büyüyen bir çocuğun daha sonra da sorunlu bir çocuk olacağı varsayımını da göz önünde bulundurmak gerekmez mi? Kendimi de bu savın dışında tutmuyorum. Yine de her ailenin kendine özgü koşullara sahip olduğunu da anımsatalım.
Bu satırların yazarı olarak, özellikle genellemelerden kaçınarak, tekne kazıntısı olmanın dayanılmaz ağırlığı altında yaşadığım çocukluk ve ilk gençlik çağımın bende derin izlerini benliğimde taşımakta olduğumu biliyorum. Son çocuk olmanın en büyük nimetini okul hayatımda gördüm. Bana gelinceye kadar, hiçbir çocuğunu ilkokul sonrası bir okula göndermeyen babam, nihayet annemin de ısrarlı baskısı sonucu ortaokula gitmeme rıza göstermiş olmasıyla, önüm açıldı. Ortaokulu doğduğum kasabada başarıyla tamamladığım yıl babamın ölümü benim şen şakrak geçen çocukluk dönemimin de sona erdiği yıl oldu.
Öğretmen okulu ve ardından gelen yüksek okul yıllarım yatılı öğrenci olarak, devlete minnet duymakla tamamlanmıştı. Eski şımarık Ömer gitmiş, hayat kavgasına genç yaşta girişmek zorunda olan bir genç olmuştum. Her türlü zorluğuna rağmen hayata tutunmayı başaran tekne kazıntısı ben, yıllar sonra da olsa yine içindeki şımarık Ömer'in kıpır kıpır gülümsediğini itiraf etmek durumunda.
Tekne kazıntılarının ruh halleri konulu bir doktora tezi hazırlayana rastlarsam gönüllü kobay olabilirim. Belki bu sayede kendime soramadığım birçok sorunun da muhatabı olarak kendimi ödüllendirmiş olabilirim. Buradan ilgilenenlere duyurulur!
Bu konuyu ele almış bir felsefe yazısına da rastlayamadığım için ne kadar sıkıldığımı anlatamam. Hani bir yerinize batan iğnenin yarattığı sancıyla dünyanız nasıl kararırsa, tekne kazıntısı olmak da benim için ölünceye kadar boynumda taşıyacağım bir yafta olacak. Bunun için de kimseden bir ödül almayacağım. Japon gülü de değilim ki her mevsime direnebileyim. Dün parçalı bulutlu olabilirdim, şu an kuzeyden esen bir karayele teslim olarak, küçük bir ölümü düşleyebilirim. Anımsadığım her şeyi bir anda unutabilirim. Yazmaya oturduğum her an, kendimi tanıma adına yaptığım küçük savaşlar, çoğunlukla yenilgiyle sonuçlansa da savaşmaktan vazgeçemem.
Yazarken bir yandan da aramamı sürdürüyorum. Sonunda aradığımı şeyi buluyorum. 200 yüz yıl sonra Lichtenberg imdadıma yetişiyor: "Sanırım, insan nihayet o kadar özgür bir varlıktır ki, olduğuna inandığı şey ne ise kendisinin o olma hakkı tartışma konusu edilemez."(3) Yani, ben de şimdi öğrendiğinize göre bir tekne kazıntısıyım, tartışmanız gerekmez. Ayrıca bu, yazı yazmama, şiirle uğraşmama da engel bir h?l değildir umarım! Neyse, konuyu uzattıkça, yeni bir sayfa daha açılacakmış gibi bir duygu var içimde. En iyisi perdeyi kapatayım. Klasik bir 'SON' deyip, bir tekne kazıntısı olmanın dayanılmaz ağırlığı ile huzurlarınızdan ayrılayım.
Size bir itirafta daha bulunayım mı? Bu yazımın gizli hedefi, Lichtenberg, Christoph Georg"un "AFORİZMALAR"ına dikkatinizi çekmekti, Benden söylemesi, başucu kitabımı sizinle paylaştım.
Son söz: "Şafak ne yapsın ki, biz kalkmıyorsak."(4)
Notlar:
1. desen mi, demesen mi? ruh halleri üzerine, Selçuk Demirel, Cem Mumcu, Yıldırım B. Doğan, alıntılanan söz Yıldırım B. Doğan'ait, sy. 13, Okuyanus Yayını, İst., Şubat 2001.
2. a.g.y., sy.13.
3. Aforizmalar, Lichtenberg, Christoph Georg, sy.107, Dost Yayınları, Çeviri Tevfik Turan, Ankara, Kasım 2000.
4. a.g.y., sy.110.
Ömer Akşahan
Bu yazıyı arkadaşına önermek ister misin?
Yukarı
|
 |
Rengarenk: Tuba Çiçek
YA DA AĞZIMA ACI BİBER SÜRÜN! |
|
Canım okurlarım!
Beni sizler var eder ve gene sizler yok edersiniz. Ricalarınızı emir, dileklerinizi vatan borcu olarak telakki ederim. Hangi çılgın ilişkimize nifak sokacakmış şaşarım! Sizler benim naçiz bünyemin yaşama sebebi; renksiz hayatımın velinimetlerisiniz!
Değimli ki ince, narin, nazenin, elit okurlarım çok fazla argo ve küfür kullanmamdan mustarip; derhal olaya el koymalıyım.
(Geri sayım başlasın: 3..2..1..0..-1..-2..-3..)
Okur bu; boru mu?
Evet boru. Elbette boru!
Şu anda yazımı okuyanların %100'ünü tanımıyorum. (Beni tanıyanlar, 'Ahmet Atlan bile kaç kitap çıkardı, hala senin kitabın yok. Kitap çıkarana kadar protesto ediyor, yazılarını okumuyoruz' diyorlar!)
Hiç tanımadığım insanlara nasıl 'canım, cicim, sevgili' felan gibi ünlemler kullanayım? Diyelim ki kullandım, kim inanır samimiyetime?
Velev ki bir insan dangalaksa, ona neden 'Sevgili Recep!' diye hitap edeyim?
Diyelim ki bir durum boktansa, o duruma neden 'Ay ne cici bi durum' diyeyim?
Eğer yaşıyorsan ve bağırsakların çalışıyorsa, arada bir sıçıyorsundur. Neden hiç sıçmıyormuş gibi yazayım!
Hulki Aktunç anlatıyor:
Yazar çizer takımının etrafında dolaşan aşırı kibar; küfrü, argoyu küçümseyen bir adam varmış. Bir gün Nurullah Ataç sinirlenmiş ve bu adama: 'Siz gidin, hatta evden dışarı çıkmayın' demiş. Adam şaşkın, 'Neden' demiş. 'Çünkü sizi gören, annenizle babanızın s.kiştiğini düşünür' demiş Ataç.
Küfür ve argo, hayatın ve dilin bir parçasıdır. Gerçekliktir. Samimiyettir.
Bazı okurlardan e-postalar alıyorum: "Yazınız çok güzel olmuş, ama keşke şu, şu, şu kelimeleri kullanmasaydınız!"
İyi de o kelimeleri çıkardığımda yazı bütün gerçekliğini yitiriyor be okur!
"Olsun. Kullanma sen o kelimeleri. Senin gibi cici bir kıza yakışıyor mu hiç?"
Cici kız, ebendir!
Nasıl ki size 'deyyus, ibne, budala, aptal, dangalak' gibi kelimeler iğrenç geliyor; bana da 'canım, şekerim, sevgili bilmem ne, cici kız' türü kelimeler küfür gibi geliyor.
Ey benim şaşkın okurum!
Ben argoyu da küfrü de seven ve kullanan bir 'amazonta'yım. Yazılarımı okurken yüzleri kızaranlara, Güzin Abla'yı ya da Hansel ve Gretel, Uyuyan Prenses, Külkedisi gibi masalları tavsiye ederim.
Bazıları da ciddiye almaz bu tür samimi beyanatları. Şaka ya da sitem zanneder.
'Ay alınmış gördün mü, kıyamaaaaaam. Tamam tamam. Aşırıya kaçmadığın sürece argo da kullan küfür de!'
Ulan hödük! Bi sieeee git yaa.
* * *
Aranızda 'Bilmem ne atasözünü açıklayan bir kompozisyon' yazmayanınız var mı, bilmiyorum. Tembel ve yaratıcılıktan nasibini almamış Türkçe hocalarının klasik oyalama taktiğidir. Başları sıkıştığında, basit ve sıradan atasözlerinden medet umarlar. "Kağıtları çıkarın ve 'sakla samanı gelir zamanı' sözünü açıklayan bir kompozisyon yazın çocuklar!" Aman ne eğitici!
'Gözden ırak olan, gönülden de ırak olurmuş!'
Yahu bu sözün nesini açıklayayım? Zaten çok basit bir şeyi, çok basit ve gayet yalın bir halde anlatmış. Mübalağa yok, ironi yok, ima yok, teşbih yok!
Bir Türkçe hocasının da çıkıp: 'Yüz verdik deliye, geldi sıçtı halıya' ya da 'ablanın şeyini eniştenden daha iyi mi bileceksin' ve hatta 'gökten vajina yağsa, bize penis düşer; o da yerden seker popomuza girer' gibi eğlenceli ve yaratıcı atasözlerinin açıklamasını istediğini görmedim.
Sözün özü: Argo yaratıcıdır. İsyankardır. Keyiflidir. Gerçekçidir. Açık yüreklidir. Cesurdur.
(Bilmem fark ettiniz mi? Aynı ben! Ehi ehi..)
Argoya ve küfre uzanan dillerin sülalesini……. Neyse!
Şimdi siz 'Eşek ölecek de, ters dönecek de, götü güneş görecek' sözünü açıklayan bir kompozisyon yazıp e-posta'ma yollayın. Ben de gidip yılbaşı alışverişi yapayım. En güzel kompozisyonu yazan okura, 1 adet kırmızı don hediye edeceğim. Söz!
Bu vesileyle bol küfürlü, bol argolu bir yıl dilerim.
Haydi şimdi naş!
Tuba ÇİÇEK
tuba@kahveciyiz.biz
Bu yazıyı arkadaşına önermek ister misin?
Yukarı
|
 |
Enişte'den Erişte'ler : Ahmet Şeşen
Evlere Şenlik - 2 |
|
Son yıllarda bu dünyada rastladığım en renkli kişilik desem, abartmış olmam sanırım. Hatta; kadim dostuyla birlikte;
http://www.kmarsiv.com/sayilar/20050527#sesen
ilham kaynağı olabildiğine göre, şu son zamanlarda nefis müziğiyle etkilendiğim rinso deterjan reklamından bile renkli olduğuna bahse girerim. Hani rengarenk fon eşliğinde rengarenk dans etmeye çalışan tiplerin olduğu şu güzelim var ya ( benim de oynayasım geliyor ) :
"Raaa ra rattara rattara rattara, rattaro rattaro, rattarattat rattaro..."
Alooo, Silviyo Birader ! Ne oldu, din değiştirmeye mi karar verdin, oruç tutacakmışsın ?
- Din değiştirme yok Birader ama din oyları uğruna oruç tutarım elbette Senyor !
Birader, öyle oruç tutulur mu yahu ? Hem Sinyora Veronika yengem ne der ?
- Rahip Pusceddu'ya söz verdim, Nisan'ın 9'una kadar bekler. Zaten aylardır yok tık ! Yani gerçek durum da böyle artık, yalan söylemiş sayılmam. Sende 69'una merdiven daya, seni de görelim.
Bak Silviyo; istersen padişah macunu felan gönderelim ...Ne varmış ki 69 yaşında ?
- Paparazzileri atlatabilirsem önce bir saç daha ektireceğim. İki oldu deniyorum ama sadece onlara yakalanmaktan başka kıl bir durum sözkonusu değil.
Ayıp ettin Silviyo Biraderim, akıllı adamda saç olmaz, zaten akıllı adam saçını başını yolmaz. Bak bizim una un katan, altından girip üstüne yatana, hatta ısrar ederlerse babalar gibi satana ...!
- Hakketen Birader, böylesi bir daha zor gelir sizin vatana. Sahi, satılacak yeni birşeyler var mı bizden yana ?
Silviyo Biraderim, olsa dükkan senin, taşı toprağı altın nasılsa bu memleketin. Senin paparazzilerden nasılsa ertesi güne kalmaz duyarsın.
- Zaten şu dünyada bir sen varsın bir de Putin, geri kalanı rutin.
Hatırlatmasan söylemeyecektim ama Putin ile Soçi'de 3 gün 3 gece, kıskandım doğrusu. Ticaret olmuş 8.5 milyar avro, hadi onu anladık, "Evli gibiyiz" demeci ne iş ?
- Takma kafanı bunlara Birader'im, yaza çiftliğime seni de beklerim. Gerçi şu dallama Romano'yu 5 puan önde gösteriyorlar, anlamadım gitti.
Yuff olsun yani Silviyo ...! Canale 5 mi desem, Rete 4 mü desem, İtalia 1 televizyonu mu desem ? İl Giornale gazetesini saymıyorum bile ! Bunca medyatik ortamda senin gibi karizmatik adam nasıl 5 puan geride olur, anlamadım. Şunların yarısını versen kalıbımı basarım 30 puan fark atmazsam.
- Atma Birader, din kardeşiyiz diyeceğim ama dilim varmıyor.
"Tarihe bakıyorum da, halkı için benden daha fazlasını sadece Napoleon yapmış, ama benim boyum ondan uzun" diyen de senin dilin ama...
- Alınma Birader, sende halkın için bir sürü şey yaptın elbette, zaten senin boyun da uzun Napoleon'dan, dilinde...
Bir de ne zampara adamsın be Silviyo, şu sizin eski güzellik kraliçesi Zamparo için "Ne güzel gözler" isimli şarkı bile yazıyormuşsun.
- Sana da yazayım kıskandınsa bir şarkı Biraderim. Dur bakayım, "Ne güzel sözler ulan" olsun ismi ha ne dersin ?
Neyse bu arada şu t-shirt'leri giyen herifi nihayet o güzel sözlerinle ikna ettirip istifa ettirmişsin ya, bravo yani. Yoksa ben girişecektim dallamaya...!
- Mecburen.. Yoksa başlamışlarda tüm dünyada konsolosluk binalarımı sallamaya...
Fin mutfağından ne istedin be Silviyo ?
- Sen hiç kurutulmuş ringa balığı yedin mi ? Sevmiyorum işte zorla değil ya. Gerçi ondan daha kötüsü Hallonen'e kur yapmaktı ama aramızda kalsın. Neyse güç bela Avrupa Gıda Güvenlik Merkezi'ni Helsinki'den Parma'ya getirebildik ya ona bak sen.
Makarna ve pizzadan başka da birşey yok sizin mutfakta. Hani iddiaya girmiştin 1 ayda 5 kilo zayıflayacağına dair ? O makarnalarla o pizzalarla 250 gram bile veremezsin...
- He hee, olmadı Fin Hamamı'na girerim, mutfaklarını boşver ama hamamları şahane !
Bizim hamamlar dururken saunanın lafı mı olur Silviyo Birader ? Sen gel buralara, bir göbek taşı iki kese, bir seansta 2 kilo vermezsen söylersin herkese.
- Hade ordan be ! Öyle olsa; seni beni yazan şu herifin Edi'sinde ne göbek kalırdı çevresinde, ne yağ kalırdı derisinde...
Şşşt, yerin kulağı vardır derler burada...
- Önemi yokmuş Birader, duymazmış nasılsa ! Geçen haftayı okusaydın ya bu arada ..!
O herifinde yazacak bir konusu yok, muhalefetin temcit pilavı gibi adamın göbeğinden, kulağından, orasından burasından yazıp duruyor. Bir de Birader diye bizi diline dolamış. Eh be, bir mitinge gelse, hele birşeyler gevelese, dolamaz mıyım ben o dilini ibreti alem için.
- Yaparsın Biraderim yaparsın. Şu Amerika'lılarda bizim ülkeye biraz daha fazla yatırım yapsalar fena mı olur ?
Sus allasen, demece bak demece : "Ülkemize yatırım yapın, zira çok güzel sekreterlerimiz var, hepsi harika kızlar birer tane kapın". İnsaf ulan ...!
- Bana bak hele; rezil olmadan güne ele, ne sen ağzını boz ne de ben orucumu ...! Beni daha fazla gaza getirip kışkırtma, kankam Putin'i arattırıp kışta kıyamette haybeye o gazını kıstırtma ...!
Kıstı zaten ...! Bende bunun için aramıştım unuttum sahi ...! Hani diyorum sen onu bir arasan, Birader dedik, bağrımıza bastık, bari bir işe yarasan, hıı ...?
asesen@kahveciyiz.biz
Bu yazıyı arkadaşına önermek ister misin?
Yukarı
|
 |
BaLdaki Tuz : Uğur Erdoğan
TERS EĞİM |
|
etrafa göre daha az karLa kapLı oLan sokağı dönünce çarpışma tehLikesi geçirdim yurdum insanLarından biri iLe.. normaL zaman oLsa bişey demem, düşünmem biLe ama bu sefer ortam farkLı.. ''her yerde kar var...''
çarşı merkezine yakın bir yerde bir oyuncak vitrini önünde durdum.. (asLında durmamam gerek biLiyorum, hadise farkLı, şu an kendi yanımda değiL ama deniz'in nefesi ensemde.. deniz benim oğLum, aLtısında .. arada bana söyLediği bir şey var özeLLikLe yatırmaya çaLışırken'' ben anLamıyorum, sen ne yapmak istiyorsun yaaa.'' uyumamak için herifin takdiğine bakarmısınız..!! öyLe bir söyLeyişi var ki değme mizah dergisinin içinden fırLamış gibi.. asLında sorduğu soru gayet yerinde beLkide ama o an istediğim sadece onun uyuması, başka bir şey değiL.. tamam toparLanıyorum az sabredin.. ) oyuncak mağazası burası.. bir miLyoncu gibi bir yer, herşey üstüste yığıLı gibi.. camekanın az soLunda gizLenmiş bir şey gördüm.. 60/70/80/90 kuşağı net oLarak biLecektir.. üç boyutLu bir dürbün.. yanında böyLe bir küçük koL var, bu koL mekanizma her inişte otomatik oLarak tekrar eski haLine döner.. ve aşağıya indirince kuş, keLebek, şehir, manzara resimLeri çıkardı.. hatta aLmancıLarın bazıLarı çıpLak kadın resimLeri koyardı.. küçük fiLm kareLeri yuvarLak bir resim kartonuna monte ediLiyordu, bakmak için gözLerini iki çıkıntıLı yere koymak yeterdi.. bütün bunLarı düşünürken deniz'e yeni bir oyuncak aLma gayreti içinde kapıyı araLadığımı hissettim.. kıçım ve vücudumun yarısı dışarıda kaLacak bir şekiLde aLıcı değiLde, profosyoneL ve net bir sorucu oLarak duruşumu gösterdim.. dükkan sahibi burnunun üstüne düşmüş yarım gözLüğünün üstünden kafasını biLe çevirmeden yan gözLe baktı, ''içeri soğuk giriyo aLLahın ayısı, karLı havada kapının araLanıp öyLe girişe böyLe bakış'' anLamında....
kırk miLyon muş... homurtuLarımı duymasın diye hızLı bir şekiLde kapıyı çektim..
ne kadar pahaLı bu şeyLer ya.. üstüne üstLük fiLmLeri buLmak da mümkün değiL.. zaten makine çok eski... etmez, yani ederde fiLm probLem, uğraşamam şimdi.. habire kafamda Liste yapmaktan bıktım... o kadar çok şeye ihtiyacım var ki ben biLe şaşırıyorum bazen... ömrüm kafamdaki Liste iLe geçiyor..
vitrinLerde asıLan müzik ListeLerine bakıyorum, tam o arada buz pisti gibi bir yerde durduğumu fark ettim, nispeten daha az buz tutan camekanın önüne doğru biraz daha girdim.. evet yine insanın dikkatini çekecek şekiLde hazırLanmış bir Liste bu.. en iyiLer, en çok dinLenenLer, en nefisLer.. hemen iLgisini çekiyor bu tip şeyLer insanın.. dur bakayım diyorsun, şu güzeL şeyLerden bende var mı, bu en nefis müzikLeri dinLeyenLerden birimiyim diye bakıyorsun...
beLkide insanLar ListeLere, istatistikLere, satış rakamLarına, dinLenme oranLarına fiLan bakarken kendi hayatından bişeyLer arıyor...
sahi ya, neden yapıLır ki bu istatistikLer.. ListeLere istatistikLere bakıyorum ama Liste başLarında oLan hiç birşeyi yapmıyorum.. Liste başı üLke ,müzik, kitap, sinema... hiç birini dinLemiyor, okumuyor, izLemiyor ve Liste başı yaşanıLacak bir üLkede yaşamıyordum.. yani kısacası ortaLıkta görünmüyordum işte... yokum uLan ben, resmen yokum...
derhaL ters mantıkLa kendi düzenime uygun bir Liste yapma fikri geçti içimden.. böyLe yaşanırmıydı hiç.. zavaLLı bir şekiLde.. asLında içimde en aptaL müziği dinLeyenLer Listesine biLe razıydım.. fakat oraya girmek de bir hayLi zor, bu yaLandan küLtüreL birikim iLe kapıdan çevirirLerdi beni.. offff offf, gene isteksiz haLime geri döndüm.. uLan zaten bugün doğanLar Listesinde biLe kendime rastLamadım ki hiç.. haLbuki merak ediyorum ne biçim adamım ben diye..
başLayacam Listesine de, imLâ kuraLına da.. ya arkadaşLar, yazının bu böLümüne kadar yazıma dikkat ediyordum imLa kuraLLarına fiLan hani, uLen öLdüreceksiniz beni, öLüm gibi bişey bu.. geriLdiğimi hissediyorum Liste ve imLâ yüzünden... derhaL bu dükkandan dışarı çıkmaLıyım...
hafif tipi var dışarıda.. yaLan.. asLında tipi fiLan faLan yok, ben uydurdum.. sadece rüzgar çatıLardaki karLarı aLıp adamın yüzüne yüzüne savuruyor.. iş mi uLan bu, ne zaman kaLkacak bu kar... her iki kaLdırım da kar birikintiLeri iLe doLu.. yoLLar ise tekerLek izLerinin buLunduğu böLümLerde kirLi ve suLanmış birikintiLerLe kapLı..
fakat en garip birikinti çarşıyı geçerken gördüğüm birikintiydi.. böyLesi nasıL birikmiş diyor insan.. baLıkçıLarın ve manavLarın buLunduğu minik dörtyoLun tam ortasında uzun ve devasa bir kar kütLesi yükseLmekteydi.. her esnaf dükkanının önündeki kar birikintisini iLeri ata ata çarşının tam ortasında bu tuhaf birikintiyi yapmışLar... kimseyi üzmeden.. ortakLaşa... birikintinin sağında soLunda yere düşmüş sebzeLer, kağıtLar, çöpLer, üstüne sapLanmış sandık parçaLarı vardı.. bu bir kardan adam değiLdi ve resmen doğaçLama bir heykeLi anımsatmaktaydı... o dev kanatLı eski zaman kuşLarından biri çarşının burasına ansızın sıçmış gibiydi.. herhaLde kuşun kutsaL oLmasından oLsa gerek kimse bu birikintiye dokunmuyor, düzenLice orada tutuyor ve insanLar soLundan sağından yürüyüp geçip gidiyorLar...
çarşı çıkışında yere seriLi tezgah üstünden bir kazak baktım, nuh nebiden kaLma gibiLerdi, o kadar eski modeLLeri vardı ki ancak böyLe karLı bir günde dikkatsizLere satıLabiLirLerdi, nitekim öyLe de oLuyordu… adet üzere fiatını sordum, on Lira deyince çarşıyı bitirip soLa döndüm.. yoL hafif yukarı eğimLiydi, çtork çtork sesLeri arasında karLara basarak karşı kaLdırıma geçtim, düşüp kaLkmadan buraLara kadar geLmiştim.. geri dönüşüm daha muhteşem oLacaktı tabi kii... eğimin tersine yoL gidecektim.. inmek daha riskLi...
insan bir eğimi tırmanırken daha dengeLi ve sağLam, azimLi ve arzuLu, art niyetLi, güven doLu, istekLi coşkuLu, ön biLgiLi, yan duyguLu, nee biLimm bunLarın hepsinden oLuyor işte......
Uğur Erdoğan
Bu yazıyı arkadaşına önermek ister misin?
Yukarı
|
 Fotoğraf : Zuhal Cekci Kahveci dostların tüm eserlerini KM SANAT GALERİSİ'nde görebilir, dilerseniz duygu ve düşüncelerinizi paylaşabilirsiniz.
<#><#><#><#><#><#><#>
Kahve Molası, siz sevgili kahvecilerden gelen yazılarla hayat bulmaktadır.
Her kahveci aynı zamanda bir yazar adayıdır.
Yolladığınız her özgün yazı olanaklar ölçüsünde değerlendirilecektir.
Gecikme nedeniyle umutsuzluğa kapılmaya gerek yoktur:-))
Kahve Molası bugün 5.287 kahvecinin posta kutusuna ulaşmıştır. Yukarı
|
Nasır
Bu sabah nasırımı aldırdım.
Bağrıma iğneler daldırdım.
Acımı morfinle kandırdım.
Canımı yaktı doktor, darıldım.
Söktü aldı doktor kurtuldum.
Acili kan içinde buldum.
Gözümü açtım, hemşireye vuruldum.
Gözlerimi kapayınca duruldum.
Acıyan bakışlardan buruldum.
Yoruldum , yoruldum , yoruldum…
Semih Bulgur
Yukarı
|
Sudoku #6
Çözüm: Sudoku #5
 SUDOKU bir mantık bulmacası. "Suji wa dokushinsha ni kagiru" nın kısaltılmış hali, "Sadece tek sayıya izin var." diye tercüme edilebilir.
Kuralı çok basit. Her boş kareyi 1'den 9'a kadar bir rakamla doldurmak zorundasınız. Ama karelere yazılacak rakamları öyle ayarlayacaksınız ki, her satırda, her sütunda ve 3 x 3 kareden oluşan her blokta 1'den 9'a kadar bütün rakamları kullanacaksınız.
Kolay gelsin.
Yukarı
|
 Çizen: Semih Bulgur Kahveci dostların tüm eserlerini KM SANAT GALERİSİ'nde görebilir, dilerseniz duygu ve düşüncelerinizi paylaşabilirsiniz. Yukarı
|
 |
İşe Yarar Kısayollar Şef Garson : Akın Ceylan |
|
Havalar yavaş yavaş ısınmaya, kanı kaynayanların adrenalin miktarı artmaya başladı. Büyüklerimizin söylediği gibi Mart önceden sıcakları gösterip, ince ve dikkatsiz giyinenleri çarpmaya ve hasta etmeye başlayacak. Önleminizi alsanız bile soğuk algınlığı ve kırıklıkla başı belada olanlara http://www.gecmisolsun.net/ kısayolunu tavsiye ediyor, geçmiş olsun diyorum.
Madem açık havada dolaşmak soğuk algınlığı açısından bu kadar riskli, öyleyse biz de biraz kültr yapalım diyenlere öncelikle tiyatroları tavsiye ediyoruz. Sanatçının emeğini, canlı performans kıvamında, hem de hissederek seyredebileceğiniz sayılı yerlerdendir tiyatro. http://www.sehirtiyatrolari.com kısayolundan İstanbul Şehir tiyatrolarının oyun ve sahne bilgilerine ulaşabilirsiniz.
Diyelim ki İstanbul dışındasınız veya farklı tiyatro alternatifleri arıyorsunuz. Öyleyse size Devlet tiyatrolarının hem oyunları takip edebileceğiniz, hem de online bilet alabileceğiniz http://www.devtiyatro.gov.tr web sayfasını tavsiye ediyorum.
Tabi ki bir de tiyatro meraklılarının arşivlerinde bulunması gereken bir web sayfası http://www.tiyatrokeyfi.com Popüler oyun tiradlarını bulacağınız tiradlar kısmını meraklılarına tavsiye ediyorum.
Yukarı |
Damak tadınıza uygun kahveler |
Spy Sweeper 4.7.9 [8,52 MB] W9x/2k/XP Deneme - 29.95$
http://www.webroot.com/consumer/products/spysweeper/latestv.html
Eğer salim kafayla internette dolaşmak, girdiğiniz sitelerin sizi taciz etmesini önlemek istiyorsanız mutlaka bu programdan edinin. Denediğim pek çok programdan sonra bunda karar kıldığımı rahatlıkla söyleyebilirim. Deneme sürümünü kullandıktan sonra paraya kıyıp tam sürümünü satın almanızı şiddetle tavsiye ediyorum. Haydi iyi traşlarr:-))
Yukarı
|
|
|
|
|
|
