 |
 |
|
2 Mart 2006 - Fincanın İçindekiler |
|
Editör'den : İmkansız Aşk!.. |
Merhabalar,
Yaklaşık bir haftadır günde 15 saat ekran başındayım. İş olması iyi de, hepsi böyle aynı zaman denk gelince insanın isyan edesi de gelmiyor değil. Bir işkolik olduğum sanılmasın sakın. Aksine tembelliğe kolay alışırım ama başladığım işi de bitirmeden kalkmam başından. İşte o nedenle gözlerim kan çanağı üzerinize afiyet. Kulaklarım zaten malumunuz. Son molayı televizyonda dizlerimi seyrederken verdim. Maç olduğunu bile unutmuşum inanın. 85. dakikada açtım, 2-0. Müstehzi bir kahkaha attıktan sonra döndüm tekrar Hırsız Polis'e. Maçın 2-2 bittiğini az önce öğrendim. İyi bari. Neyse lafı ağzımda çevirmeyi bırakıp size veda edeyim. Ama giderken de günün anlam ve önemine binaen Hırsız Polis'in o çok beğenilen şarkısını pikaba koyayım. Neşe Şen'in sözleri, Cem Yıldız'ın bestesi ve yorumuyla İmkansız Aşk. Hoşçakalın.
Bir sonraki sayıda buluşuncaya kadar bulunduğunuz yerden bir adım öne çıkın. Sevgiyle... Cem Özbatur
Yukarı
|
 |
Yansımalar : Nesrin Özyaycı
GÜVERCİN |
|
Belki de ressam olmalıydım. Güzel resimler çizebilirdim tuvallere. Van Gogh kıskançlıktan çatlardı belki, tuvaldeki renklerimin göz alıcılığını görünce. Peki ya Dali ne yapardı? Saçını başını yolardı belki, rüyalarını kendinden daha iyi resmeden biri var diye. Papirüs kâğıdına yazılmış bir mektuptu yaşamım. Rengini yaz bulutlarından almış kadar beyaz bir güvercinin kanadı altında sakladığı, ta uzaklardan getirdiği bir pusulaydı belki de yaşam. Resim, doğanın taklidi değil miydi? Ama isterdim boyamayı doğayı doğallığına dokunmadan. Sanat, haksızlığa karşı kullanılan bir silah mı? Yoksa kabullenmek mi içinde yaşadığımız haksızlıkları? Her mevsimden ayrı bir oyun çıkaran çocuklar gibi koşuşturarak yaşıyorum.
Havanın soğuğu her şeyi kendi içine gömmüş, sıcak yaz gecelerini bekliyordu pusuda. Etrafta ne bir kuş sesi ne de bir sinek vızıltısı vardı, garip bir mezar sessizliği sarmıştı her yanı. Aşklar da uyumakta, kuşlar da, yaşamdaki canlılık da... Yorgun bir günün dinletisi ile meşgul tüm canlılar. Yüzüme fırlatılan bir bardak soğuk su ile ayılmışım şizofren sıkıntılarımdan. Hava kasvetli, günün başlamasını istemiyorum. Yorgunum, vakitsiz uyandırılmış gibi sinirliyim. Bungun derbederliğimle yokuşlara tırmanmanın zorluğuyla solumaktayım. Parklarda sessizlik, doğada suskunluk, dışarıdaki kalabalık, evdeki yalnızlık içimde uğultulu kasırgalar estirmekte. Sonbahar vurmuş ağaçların dallarını. Yürüyorum, yavaş yavaş.
Yarı ormanlık yarı dağlık bir tepenin eteklerindeyim. Yolumun üzerinde, bir ağacın altında oturmamı bekleyen eğri büğrü, kayadan kopmuş kocaman bir taş görüyorum. Hava soğuk. Üşümüyorum, ellerim buz kesmiş, ama soğuğu hissedemiyorum. Ağacın altına, sanki oraya benim için konmuş taştan koltuğuma kuruluyorum. Ağzımdan çıkan buhar, üşümem gerektiğini hatırlatıyor bana. Nereden, hangi ağaçtan kopardığımı hatırlamadığım bir çöple eşelemeye başlıyorum nemli toprağı nedensizce. Rüzgar, perçemimi savurup yüzüme atmakta. "Olsun," diyorum, " isterse, burada donarak öleyim...." derin derin nefes alarak kendimi doğanın kucağına salıvermişken. "Bu kadar güzel bir müziği uzun süredir dinlememiştim." Rüzgarın tınısı enstrümantal bir müzik gibi ruhuma işliyor. Güzel şeyler düşünmem gerektiği için mi mutluyum, yoksa güzel şeyler düşündüğüm için mi mutluyum, anlamayamıyorum. Kendimle söyleşmekteyim bu dağın eteğinde bir başıma. Dağın tepesinde kar var. Düşüncelerim ulaşılmaz bir doruğa çıkma telaşında, sürekli gerileyerek tırmanmaya çalışan dağcılar gibi. Vazgeçmek yok. Üşümeye başlıyorum. Sırt çantamdan çıkardığım eşarbımı başıma dolayınca, yalancı bir sıcaklık yayılıyor içime.
Allı güllü bu eşarp, hamamda eşyalarımın arasına karışmış, bir Kürt kadınındı; ondan yadigar diye saklarım o gün bu gün. Kadının adı, Heval'di. Birlikte paylaşmıştık bir avuç bulguru aynı locada.
Soğuktan morarmış parmaklarımı umursamıyorum. Bir film setinde gibiyim. Yaşamın o en anlamlı film setlerinden birinde geçirmekteyim sanki zamanı, keyifli, mutlulu, öfkeli...
Önümde bir okyanus şekillenmeye başlıyor; dalgalar, Magellan'ın gemisini devirircesine azgın ve öfkeli. Öyle, gözümü dikmişim bir noktaya, kıpırdamadan bakıyorum, donmuşum sanki.
Ayağa kalkınca görüyorum, iki adım ötedeki beyaz güvercini. Yalnızlığımın yanı başında büyüleyici güzellikte bir güvercin. Sırt üstü yatmış. Yanına gittiğimde fark ediyorum ölü olduğunu.
Tekrar oturuyorum yerime. Termosumdaki çayı içmek istedim birden. Yere indirdiğim sırt çantamı açıyorum. Şeker de katmıştım termostaki çaya. Çalkalıyorum termosu, şeker karışsın diye. Çaydan aldığım yudumlarla kendime geliyorum, nerede olduğumu unutmuşum sanki; dağılmış düşüncelerimi toparlıyorum. Sahi neden gelmiştim buraya? Kendi ellerimden tutup kendimi yalnızlık tünelinin bir köşesine getirmiştim. Beni buraya sürükleyen hikayem neydi? Belki de bir anının peşinden sürüklenmişimdir ta buralara... Yanımda sevgilim, omuzlarıma dayanmış. Elimi tutmak istiyor; istemiyorum ben. Yanımda olsun yeter, diyorum. Başımı dayayınca omzuna, yüreğimi titretsin istiyorum. Mutluyum, ürperiyorum da. Ruhumu ısıtıyor sevgilim, şu an yanımda olmasa da.
Bıraktığım yerde unuttuğum bakışlarımı, bir karıncadan peşine taktığımı fark ediyorum. Başımı kaldırıp, yanı başımda yatan güvercine götürüyorum sonra, bir tören havasıyla. Beni kendisine çekiyor adeta. Bir sigara yakıyorum, ayağa kalkıp yakınına gidiyorum güvercinin. Başka bir gökyüzünde tek başına uçuşan güvercinleri görüyorum düşüncelerimde. Sürüler halinde uçuşuyorlar. Yakınlaştıkça içime bir korku yayılıyor. Neden ölmüş bu güvercin? Neden? İşte cevapsız sorularıma bir yenisi daha ekleniyor. Sonra, onu incelediğimi fark ediyorum. Büzüşmüş iki bacakta sekiz parmak. Hala güçlü kanatlar. Küçücük, cansız kafası masumca yana kıvrılmış. Nereleri görmüş kim bilir, nerelerde kanat çırpmış yaşarken? Belki de bir haber dönüşü evine ulaşamadan toprağın çekiciliğine yenik düşmüştü. Ne haberler saklıydı küçücük bedeninde kim bilebilir ki... Bütün sırlarını da kendisiyle toprağa gömmüş işte. Geride bir sürü soru uçurarak etrafındakilerin düşlemine. Ser verir sır vermez bir güvercin miydi acaba? Belki de çırpınıp durmuştu ömrü boyunca. Mücadeleyi okuyorum aralık göz kapaklarının arasından, zoraki görülebilen gözlerinde. Kanatları sapasağlam, biraz şişmiş bedeni... Uyuşmuş parmaklarımın arasına alıyorum güvercini. Soruyorum, "Ne oldu? Anlat hadi…" Sessiziz ikimiz de. Rüzgar, benim saçlarımla yaptığı dansın aynını güvercinin yumuşacık tüyleriyle de yapıyor.
Yaşam kendini kullandırma hakkına son vermişti belki de. Hani derler ya, miadı doldu, işte öyle. Hayat yapacağını yapmıştı ikimize de ve şimdi, aynı noktada farklı alemlerde birleştirmişti bizi. Olanlar olmuştu ikimize de. "Yeniden canlandırıp, Mısır'da, palmiyelerin üzerinde uçurtmak isterdim seni," diye söyleniyorum duyulur duyulmaz bir sesle. Ruhu, "Beni rahat bırak," diyor bana. İkimiz de inatçıyız. Sen dirilmemekte, ben ölmemekte. Rahat uyumaktasın, anladım seni, rahat.
Haberler sende. Kaç mektup taşıdın hangi ilden hangi ülkeye? Kaç aşık sana bakıp sevgilisini hatırladı? Kaç çocuk seni kovaladı? Kaç çiçeğin dallarından yere akmış çamurlu sular besledi seni? Kaç kediden sakındın kendini? Peki, tahmin edemediğim gizemli sırların... Onları sormayacağım. Hiçbir iyiliğin boşa gitmeyeceğini anlatıyor suskun duruşun. Rahat ve huzur dolu duruşun nedense incitmedi yüreğimi. Anladım ki huzurlusun, gelip durduğun bu sonda. Sinsi, bencil olmayışından da iyice emin oldum. Ölmüşsün, dayanamamışsın artık, belli. Çırpına çırpına yaşasan da temiz olan sonu bulmuşsun kendine. Tembel de değildin herhalde. Tembel olsaydın bu ağacın altında ölmezdin ki... Bir soğuk günde ikimizin de yolu bu yapraksız ağacın altında kesişti senle. İkimizin de yaşamına gölge düşmüş, artık kimsenin gölgeleri umursamadığı bu günlerde. Işık var yine de, değil mi? Gölge, ışığı karartmakta, ama olsun diyorum, olsun. Gölgede olsa da yaşamım, yaşamın o esrarengiz büyüsü ayakta tutmakta çırpınışlarımı.
Beyaz güvercinleri düşünüyorum. Gökyüzünden sürüler halinde uçuşan beyaz barış güvercinlerini. Bir güvercin olmak isterdim, özgür; engin bir gökte süzülmek... Ağzımda bir zeytin dalı olsun, uçarken, zeytin dalını düşürmek isteyen onca bencili umursamadan.
Üşüdük, bu soğuk kış ayazında. Senin tüylerin, benimse kalın giysilerim var. Bu soğuk nasıl işlemez insanın içine?! Kara kış bunun adı. Kara kışlar yaşanacak ki baharlara ulaşalım. Çırılçıplak ağaçların altında donakalmış biz, yeşil dallarla güleceğiz. Ağız dolusu kusacağız öfkemizi, kahkahaya boyayarak. Sen başka bedende bir kuş; ben kendi bedenimde başka bir bahar olacağım.
Burnumun ucu morardı herhalde soğuktan. Eşarbımın ucuyla siliyorum damlayan göz yaşımı. Titriyorum, ruhum da donacak burada birkaç dakika daha kalsam. Bir kutup havasını solumaya başladım. Termosumun ağzını açtım, cephede üşüyen bir asker gibi kafama diktim birkaç yudum, biraz canlanayım diye, ancak yüreğim yorgun. Kaç kat giyinmiştim. Bacaklarımın cansızlaştığını hissediyorum, güvercinim gibi.
Toprağı eşelemek istedim güvercini gömmek için. Vazgeçtim. Hep özgür uçmuş bir canlıyı toprağa hapsetmekten ne fayda?.. Öylece, olduğu gibi bırakıyorum. İçim de elvermedi hani. Biliyorum ki ben gittikten sonra bir it gelip yiyecek güvercinimi. "Yesin," diyorum, "hiç olmazsa ölüsü de işe yarasın." Onu itlere, nankör kedilere yem etme fikri galip geldi bu düşünceme. Toprağı eşelemeye başladım. Ojeli tırnaklarımla güvercinime bir mezar kazdım. Hep yanımda, sırt çantamda taşıdığım köşesi işli beyaz bir mendil vardı. Annemin çeyizime koyduğu mendillerden. Bir kaçını sevdiklerime armağan etmiştim. Belki de birini en sevdiğime uzatmışımdır. Sonuncusu da işte bu, çantamdaki mendil. Sevgilere, ayrılıklara, sevdalara ve... Çıkardım çantamdan mendili, açtım yere, kundak açarcasına üçgen şeklinde. Nasıl da yakıştı mendil yere, sanki karda açan bir kır çiçeği gibi hoş görünüyor toprağın üzerinde. Mendilin nakışlı köşesine güvercinin başını koyuyorum, kundağa sarılan bebekler gibi. Önce ayak ucunu örttüm, sonra da yan taraflarını. Çiçekli işleriyle yüzünü kapadım sonra. Ve avuçlarımın içine alıyorum kundağıyla güvercini; burnuma götürüyorum, koklamak istedim bebeğim gibi. Güzel kokusu. Yoksa yeniden mi doğmuştu güvercinim? Tüylü yüzünü yüzüme sürüyorum usulca. Yüreğim sızlamaya başladı yine. İki damla gözyaşımı mendile siliyorum. Yatırıyorum mezarına zavallı bebeği. Üstünü toprakla kapatmaya içim el vermedi. Üzerine birkaç tane kağıt mendil koyuyorum. Birkaç tane de taş topladım etrafına yerleştirmek için. Bir kulübe gibi çattım temiz taşları kenarına. Sonra toprakla örtüyorum bütün beyazlıkları. Başına beyaz bir taş dikiyorum, yazısız. Elimi çantama uzatıyorum. Kullanmadığım halde yanımda taşıdığım rujumu çıkarıyorum çantamdan. Başucu taşına bir lale çiziyorum. Altına da N.G. yazıp ayağa kalkıyorum. Kendimi bir usta mezarcı gibi hissettim şimdi. Kadından mezarcı olur mu diye düşünüyorum. Neden olmasın?..
Termosumda kalan son çay damlalarını da güvercinin toprağına döktüm. Artık vedalaşmam gerekiyor arkamda bırakacaklarımla. Burnumdan akan suyu eşarbımın ucuyla siliyorum; sonra, ayağa kalkıp içimden bir dua okuyorum. "Hadi güvercinim iyi uç!" deyip çantamı toparlıyorum ardından. Yün eldivenlerimi, hissiz parmaklarıma geçiriyorum. Donmuş ayak parmaklarımın ucuna basa basa ayrılıyorum güvercinimin mezarından. Yuvada bekleyen iki güvercinime doğru yola koyuluyorum…
Kulaklarımda, "Karlı Kayın Ormanı'nda" parçası uğulduyor. Ayaklarım donmuş; beynimse arınmış pek çok kirden, pislikten.
Yoksa ölüm bütün acıları gerçekten kesip dindiren son uyku mu?
Nesrin Özyaycı
http://www.nesrinozyayci.com
Bu yazıyı arkadaşına önermek ister misin?
Yukarı
|
 |
Kahveci : Neslihan Güzel
ŞAH VE MAT |
|
Kadın başını önüne doğru eğdi. Dağılan saçlarını eliyle arkaya doğru attı. Gözlüğünü eliyle hafifçe aldı kâğıt mendiliyle tozlarını temizledi. Saate baktı otobüs hala gelmemişti vakitte bir türlü geçmek bilmiyordu. "Keşke!" dedi "daha erken saate biletimi alsaydım." Ama her seferinde böyle yapıyor, son ana bırakıyordu işlerini, sonra yollarda böyle zaman kaybediyordu.
Etrafta insanlar vardı ellerinde siyah, gri, kırmızı valizleriyle. Kiminin ki sırtında, kimin ki de elinde olan büyük valizler.
Etraftaki insanlara baktı hepsi ne kadar da değişikti insanların. Uzun, kısa, şişman, zayıf esmer, kumral…
Uzakta ki kadına daldı gözleri, peronun önünde öylece durmuş otobüsü bekliyordu, kırmızı tekerlekli valizi ile. Ne düşünüyordu acaba. Kızını mı? Eşini mi? Yoksa yolculuğun nasıl geçeceğini mi?
Yanına gelen çaycı çocuğun "abla çay ister misin?" sözünden sonra irkildi. Sağ tarafına hızla bir dönüş yaptı. Bir tane çay aldı koyu, siyah renkte, demli. Yanında iki şekeri de hemen içine ekledi. İçinde çayın demine benzer bir yalnızlık vardı, "onun kadar yalnızım" dedi. Bir taraftansa çayın sıcaklığı içini ısıtmaya başlamıştı. Sigarasını yaktı ardından yalnızlığını yakarcasına.
Böyle duygular içinde beklerden, otobüs perona bir saat gecikmeli olarak girdi. Geçti yerine oturdu, bir numara yazan ön koltuğa. Zaten ön koltukları her zaman severdi oldum olası.
Şoför otuz beş yaşlarında, kırmızı kazaklı, siyah montlu, hızlı hareket eden bir adamdı.
"Yeni insanlar yeni yerler dedi," içinden. Her yolculukta böyle olmuyor muydu? Yeni yerler görüp onları kurgulamıyor muydu?
Gökyüzüne baktı bulutlar her zaman ki gibi mutluydu. Beyaz bulutlar dans ediyor, yağmur bulutlarını da aralarına almış yürüyorlardı.
Akşam vakti yaklaşmaya başlamıştı, en fazla bir saat sonra hava kararacak, akşam karanlığının dinginliği yüreğini kaplayacaktı.
Sema da hilal olmuş ay'ı gördü, insanlara kocaman bir gülücük atıyordu sanki. Yol boyunca uzayıp geçen ağaçlara daldı gözleri, hepsi de kozalaklı olan ağaçlara. "Sonra kozalak gibiyim" dedi. "Yol kenarına düşmüş, yalnız bir kozalak!"
Yol ilerledikçe kimi ağaçların yaprakları sararmıştı, tek tük de olsa yeşil yapraklı olanlar vardı. Sonbahar bütün güzelliği ile gelmişti dağlara. Ağaçlarda bir gelin gibi süzülüyordu yol boyunca.
Çeşmeye baktı, üzerinde ne yazdığını tam olarak okunamıyordu ama suyun aktığını gördü. Bir tarafı yıkılmıştı, nedenini anlayamadı. Geçtiği yerlerde ki tarlaların yeni sürüldüğü belliydi. Toprak daha yeni yeryüzüne çıkmış, meraklı bakışlarla etrafı süzüyordu. Ekinler ekilecek, üzerine yağmurlar yağacaktı, şakır şakır. Tarlaların ortasında ise küçük fidanlar vardı, bodur boyları ile. Kimileri ise elma ağaçlarıydı. Kollarını iki taraf uzatmış, çırıl çıplak kalmışlardı rüzgârın, soğuğun etkisi ile. Ama bahar gelince hepsi, pembe beyaz karışımı çiçeklerini verecek, güzelleşeceklerdi.
Bazı tarlaların ise hala sürülmediği belli idi. Onların üstünde ise, ekin sapları vardı harmandan kalan, sarı sarı renkleri ile. Başakları kesmişler, işe yaramaz olan sapları ise toprakta kalmıştı. Fazla değil bugün yarın onları da topraktan ayıracak, yeni ekinler ekeceklerdi. Onlar da büyüyecek başaklar verecekler, doldukça içleri, başlarını yere eğeceklerdi.
Küçük fidanların toprağa belli aralıklarla dikildiği gözüne çarptı. Büyüyüp gelişince bir birlerinin içine girmesin diye, genişleme mesafesi konulmuş sık sık dikilmemişlerdi.
Akşam olmuş yağmur bulutları etrafını sarmıştı, hava artık gri değil, koyu gri renkte idi. Bulutlar tepesinde gri bir küme oluşturmuşları "sevimli yağmur bulutları" dedi içinden.
Bir levha gördü yolda, "itfaiye çıkabilir" yazısı bulunan, beyaz levhanın üstüne kırmızı puntolarla yazılmış. Binalar gözükmeye başlamıştı, artık şehre giriyorlardı. Işıklarla süslenmeye başlamıştı her yer.
Otobüs garaj da durdu, yolcu beklemeye başladı. "Etrafta ki insanlar çok farklı" dedi içinden her yüz, her ifade ne kadar da farklıydı. Kimi ne kadar sert hırçındı, kimi de ne kadar mülayim. Kimi ne kadar şişman, yerinden bile kalkmaya zorlanıyor, kimi de ona inat ne kadar zayıf, üflesen uçacak. Dünya zıtlıklar üstüne kurulmamış mıydı? Az, çok, yaşlı, genç, iyi, kötü, acı, tatlı.
"Hayat bir oyun" dedi ardından. "Bilinmeyenlerden oluşan bir oyun." X, Y, Z'nin oluşturduğu bir denklem. Her seferin de yeni bir bilinmeyen çıkıyor ortaya. X i bulunca Y, onu bulunca da Z çıkıyor karşınıza, siz de hep çember içinde dolaşıp duruyorsunuz.
Kafasında ki düşünceler örümcek ağı gibiydi. Kafasının içini bir yandan öbür yana kuşatmış, onu yiyip bitiriyordu. Sorularına cevap arıyordu kendince, dünyayı döndüren neydi? Zamanı sorguluyordu geçmişi, neler yapmıştı? Daha neler yapabilirdi? Yaşadığı hayatın kaçı kendisin, kaçı başkasının hayatıydı? Soğuk, fırtınalı bir gece de güneş ışığı arıyordu sanki.
Gökyüzüne baktı yıldızlar ona göz kırpıyordu. Bir tanesi aniden yerinden kaydı. Geçmişi, dostları, okulu geldi aklına, ne kadar zaman geçmişti yaşanmış yılların ardından. Bazen bir telefonla ulaşıyordu onlara. İyi olduklarını nerede olduklarını biliyordu o kadar. Bazılarının ise nerede olduklarını, nasıl şartlar altında çalıştıklarını bile bilmiyordu. Fotoğrafları eline aldığı zaman, şöyle bir anımsıyordu onları o kadar.
Gökyüzünde süzülen uçak ardından beyaz bir iz bırakarak yoluna devam ediyordu. O an aklına, havalimanındaki bekleyişleri geldi, rötarlı kalkışları. Koltuğunda saatle oturuşu, gazeteleri tekrar tekrar okumak zorunda kalışı. Bu düşünce onun canını çok sıktı.
Otobüsün kalkma saati gelmişti, mola bitmişti artık. Yolculardan birinin kızına takıldı gözleri, kızın tepesine mavi boncuklu bir toka vardı. Saçları tepesinde bir fıskiye gibi duruyordu. Küçükken kendiside öyle bağlardı saçlarını okula giderken. Ama o zamanlar böyle tokalar yoktu. Lastikli kurdeleli tokalar vardı. Belik yapardı saçlarını iki tarafına, metal açılıp kapanan tokalarla beraber, beyaz kurdelelerini takardı saçlarına. Bazen de çemberine iliştirdiği kurdeleyi takarak giderdi okula.
Gökyüzüne daldı. Hava iyice karamaya başlamıştı. İçindeki psişik çemberi onu iyice boğuyordu. Karmaşık sorular dimağında ağlarını hızla örmeğe devam ediyordu.
Şoför daha çok gaza basmaya başlamıştı, ibrenin ne gösterdiğini tam olarak göremiyordu ama tahminen "yüz yirmi civarı" dedi. Bu acelenin sonu nereye diye düşündü ardından. Hep koşturuyoruz hızlı adımlarla, her zaman bir hedefimiz, menzilimiz var. Kimi zaman eve gitme telaş esi, kimi zaman işe gitme, hep telaş telaş…
Yaşıyor muyduk acaba? Yoksa yaşar gibi mi yapıyorduk? Yaşadığımız hayatın kaçı bizim, kaçı başkasınındı? Bu sorular beyninde uğultu yapıyordu. Ama o ısrarla sorularına cevap aramaya devam ediyordu.
"Eğer hayat bir oyunsa, ben bu oyunda kale miyim? vezir mi? Yoksa piyon mu?
Hayat denen bu oyun da kaç kere şah demiştim, kaç kere de mat olmuştum?…"
Neslihan Güzel
Bu yazıyı arkadaşına önermek ister misin?
Yukarı
|
Kahveci : Figen Erdeveciler |
KELEBEK BURCU ( 1 OCAK-31 ARALIK)
Elementi: 5. element:)
Özelliği: Sabır
Metali: Yok öyle bir şey. Genelde sıvı olur, ya da esans.
Uğurlu günü: Herhangi birini mutlu ettiğini düşündüğü bir gün
Uğurlu sayısı: Kendi doğum gününe denk gelen gün, böylelikle yaşadığına şükreder.
Uğurlu renk: Hayatın her bir rengi
En belirgin özelliği: Candan ve içten olmak
En büyük ideali: Dünya barışı, saf mı ne?
En büyük yeteneği: Gerçekten de unutmak
En büyük hatası: Gerçekten de unutmak:
Kelebek burcu insanı; yılın herhangi bir ayında doğmuş olabilir. Karşınıza bir akrep, bir yay, bir koç, bir terazi, bir kova, bir ikizler, bir balık, bir boğa, bir kova, bir oğlak , bir yengeç, bir aslan, bir başak olarak çıkabilirler. Bazı insanların 30 yaş civarında burçlarında bir değişim görülür, kısaca herkes kelebek burcu doğmaz, ama kelebek burcu insanı olma potansiyeli taşır.
Klasik astrolojide yeri olmayan bu burcun insanının erkeği ve dişisi arasında bir fark yoktur. En belirgin özellikleri , yüzlerine baktığınızda içinize yayılan huzur duygusudur, onlar güldü mü sanki dünya da onlarla güler.
Kelebek burcu ve iş yeri
Bir kelebek burcu memuru, işvereni, işçisi , iş yerine girdiğinde, sokakta ya da evinde yaşadığı tüm olumsuzlukları kapıda bırakır. Kocaman ;gülümsemesiyle günaydın der ve herkesi de çalışmaya şevk eder, tembeldir de, iş anında solitaire oynamak, dedikodu yapmak, şakalaşıp , herkese laf yetiştirmek de bu burcun insanının mesai anlayışına girer. Bazılarının durduk yerde mesai arkadaşlarına bana 1' den 49'a kadar 6 sayı söyle dediği de olur.
İş arkadaşlarının dostu olmaya gayret eder, Takım çalışmasını kavramıştır, ön plana çıkıp herkesi ezmek yerine, iş arkadaşlarıyla bir; başarıya imza atmayı tercih eder. Bu yüzden liderlik yerine komutanlık görevi ona daha uygundur. Liderler yönetir ve çalışmaz, komutanlar askerleriyle savaşta en ön safta yer alır, kelebek burcu da öyle yapar.
Kelebek burcu ve aile
Anneler günü, babalar günü , kuzenin yaşgünü, yeğenin ödül töreni gibi her türlü aile içi aktiviteye davet edilen, hatta edilmese de kendinde gitmek için bir sebep bulan, ailede en sevilen insanlardandır. Yaşlandığında da sevilecektir, komşu kızın nişan kurdelasını kesmek, mahallenin kızlarına kısmet bulmak, kendinden önce vefat etmiş eşlerinin mezarına düzenli gitmek, mezarda gül yetiştirmek, dönüşte kahveye uğrayıp ahali ile çay içmek yeni aktiviteleri olacaktır. Ailenin küçükleriyle küçük, büyükleriyle büyük olan, herkesin dertlerini anlatmak için peşinden koştuğu kelebek burcu insanı, kendi kurduğu ailesine çok önem verir. Onun eşi, çocuğu dünyada herşeyden önce gelir.
Kelebek burcu ve aşk
Bu burcun insanı aşık olur, ama sakın bir kelebeğin ömrü kadar kısa aşklara dahil olacağını sanmayın. Nadir ama derin bir aşk yaşar. Sözleri , davranış biçimi ile taşıdığı burcun adı gibi zarif ve kıvrak hareketlerle sevdiğini kendine bağlar. Bazen de aniden uçar, başka bir yere. Aman ha, sakın onları uçarken başka bir yere tutmaya çalışmayın, kaybedersiniz , zarar verirsiniz bir kelebek gibi.
Kelebek burcu ve cinsellik
Erkeği de kadını da üremez, seks yapmaz, aşk yapar. Onlar için bedenin bir önemi yoktur, estetiğe ve zerafete önem verirler ama karşın cinsin kafa yapısı onları daha çok tetikler. Bir kelebek erkeğini etkilemek için, sadece bekleyin. O sizi isterse , yanınıza gelecektir. Bir kelebek kadınını etkilemek için, yine aynı şey, sadece bekleyin, o isterse size gelir. Dürüstlüğünüz her zaman ödüllendirilecektir, sakın kollarından tutup çekmeyin bu burcun insanlarını, bir daha göremezsiniz zira.
Kelebek burcu çocuğu
Bir kelebek burcu çocuğu aslında doğduğu anda büyüyünce ne olacağına dair ipuçlarını vermeye başlar, haşarı, yaramaz, ya da çok uslu olabilir ama kendini belli eder , anne babasına, büyüdükçe kardeşlerine ve arkadaşlarına gösterdiği nezaket sevgi ve şefkat onu ele verir.
Kelebek burcunun diğer burçlarla ilişkisi
Geçinemediği burç yoktur, Bazen öküz burcu insanlarıyla arası bozulur. O zaman kelebek burcu insanı nezaketini kaybetmez ama kartala dönüşüp büyük bir süratle aksi yöne uçar.
Bu burcun insanıyla anlaşabilmek için, O ne yapıyorsa aynısını yapın. Dikkat zorlanabilirsiniz, çok sabırlıdır, kolay kızmaz, kin tutmaz, kavga etmemek için çabalar.
Kelebek burcu ve 2006
Evet sevgili kelebek, bu yıl da sizin için bahar gibi geçecek. Konacağınız çiçekler çok olacak, kendinize bir zarar gelmemesi için çok çabalayacaksınız. Her zaman en göz alıcı gülün en temizi olacağını düşünmeyiniz, içlerinde saklanmış bir eşekarısı veya örümcek olabilir dikkat!
fixastroloji yayınları , 2006
fixastrolog fix
gelecek yayınlar: iskambil kağıtlarıyla aşk falı, tarotfix, büyüler, cinler-periler ve aralarındaki tehlikeli ilişkiler, içine kaçmış şeytanı çıkarma, sigara dumanından sevgili profili çıkarma, kulak kirinden sağlık geleceği tahmini yapma, fixfuiii--yaşadığınız yer ve ruhsal gelişiminiz için dekorasyon önerileri-, kahve falında çıkan abuklukları düzeltme yöntemleri, artık kısa boylu esmer adam çıkmayacak kimsenin falında!;-online-, sevgilinin sağ gözüne bakıp, evlenilirse kaç çocuk yapılacağını bilme taktikleri.
Figen Erdeveciler
Bu yazıyı arkadaşına önermek ister misin?
Yukarı
|
 |
Kahveci : M.Nihat Malkoç
BABAM VE OĞLUM |
|
Türk sineması altın çağını yaşıyor. Genç yönetmenler birbirinden güzel ve etkili yapımlarla çıkıyor Türk seyircisinin karşısına. Rekabet kızışmış görünüyor. Rekabet olduğu için de yarış havası yaşanıyor. Herkes daha iyisini yapmak için insanüstü bir çabayla çalışıyor. Neticede hoş ve özgün eserler çıkıyor ortaya.
Eskiden Türk sinemasında belli başlı onuncular ve yönetmenler boy gösterirdi. Adeta birkaç ismin tekeli altındaydı sinemamız. Fakat son yıllarda çok başarılı yönetmenler girdi sinema piyasasının içerisine. Artık tek tabanca olarak nitelediğimiz isimlerin esamisi bile okunmuyor. Onlar çok gerilerde kaldı. Yeni kuşak oyuncular ve yönetmenler, Avrupa tarzında eserler oluşturuyorlar. Teknolojinin bütün yenilikleri kullanılıyor film setlerinde. Böyle olunca da kaliteli eserler çıkıyor meydana. Seyirciler de iyiyle kötüyü ayırt edecek bir sinema kültürüne sahipler. İyiyi kötüden ayırıp ödüllendiriyorlar. İyi filmler seyircilerle dolup taşıyor.
Son zamanlarda enteresan bir film gösteriliyor sinemalarda. Çok trajik, komik ve duygusal bir film olan "Babam ve Oğlum" dan bahsediyorum. Sinema salonuna giderken seyircilerin eline birer mendil tutuşturuluyor. Bu mendil her şeyi ortaya koyuyor zaten. Peşinen ağlamaya, hüzünlenmeye şartlanıyorsunuz. Böylesi bir uygulamayı da ilk kez görüyorum Türkiye'de. Demek ki bizim insanımız damardan girmesini iyi biliyor. Sırf bu mendil uygulaması yönüyle uzun süre medyada yer aldı bu film. Demek ki parasız da reklâm yapılabiliyor.
Avşar film tarafından yapılan filmi genç yönetmenlerimizden Çağan Irmak yönetiyor. "Asmalı Konak" ve "Çemberimde Gül Oya" adlı TV dizileri ile "Mustafa Hakkında Her şey" adlı sinema filminin yönetmeni Çağan Irmak, yeni sinema filmi Babam ve Oğlum'un çekimlerini Ayvalık'ta yaptı. Filmin, Çağan Irmak'ın çocukluğundan izler taşıdığı söyleniyor. Filmin oyuncu kadrosu popüler isimlerden oluşmuyor. Çok kaliteli eserler ortaya çıkardıkları halde medya destekleri olmadığı için bir türlü ön plana çıkamayan genç ve yetenekli bu oyuncular, bu filmde gündeme bomba gibi düşüyorlar. Keşfedilemeyen değerler gün yüzüne çıkıyor bu vesileyle. Filmin oyuncu kadrosu şu isimlerden meydana geliyor: Fikret Kuşkan (Sadık) , Çetin Tekindor (Hüseyin Efendi) , Hümeyra (Babaanne) , Şerif Sezer (Küs Teyze) , Özge Özberk (Sadık'ın sevgilisi) , Binnur Kaya (Hanife) , Yetkin Dikiciler (Amca) , Ege Tanman (Deniz)… Peki, bu filmi bu kadar acıklı kılan ne? Nasıl bir konu işleniyor ki seyreden herkes gözyaşlarına hâkim olamadan çıkıyor sinema salonundan? Filmi şöylece özetlemek mümkün:
"Deniz, yedi yaşında tam bir şehir çocuğudur. Seksen darbesinde annesini kaybetmiştir ve İstanbul'da babasıyla yaşamaktadır. Günün birinde babası, Sadık'la beraber Ege'deki ufak bir kasabaya doğru yola çıkar. Böylece dedesi Hüseyin Efendi'yle tanışır.
Hüseyin Efendi okuması için İstanbul'a yolladığı oğlu Sadık'ı politik olaylara karıştığı için evlatlıktan reddetmiştir. Babasıyla yıllardır dargın olan Sadık, istese de istemese de, doğduğu topraklara dönmek zorundadır; çünkü oğlunu emanet edebileceği tek kişi kendi babasıdır. Deniz bir yandan alışık olmadığı kasaba hayatına uyum sağlamaya çalışırken, diğer yandan da büyüklerin arasında olup bitenleri deşifre etmeye çalışır. Bu sevimli ufaklık ailenin yıllardır içine gömdüğü acılarla yüzleşmesine sebep olacak, baba ve oğul arasındaki buzları yavaş yavaş eritecektir."
Çağan Irmak "Babam ve Oğlum" filminin, Ertem Eğilmez'in 1970'li yıllarda çektiği dayanışma, sevgi ve hoşgörü temalarının işlendiği aile filmleri tadında olduğunu söylüyor. Babam ve Oğlum filminin kısa zamanda sevilip benimsenmesinin en büyük nedeni içimizdeki gizli duygulara tercüman olmasıdır. Yani bizi anlatıyor bu film… Pek çok ailede yaşananlar yansıtılıyor beyaz perdeye. Trajik ve komik olaylar bunlar… Türk halkının genel hissiyatını yansıtıyor film. Fakat olanları yansıtırken duygu sömürüsü yapmıyor. Bu yönü takdire şayandır. Film insanî değerleri ön plana çıkarıyor. Film seksenli yılları anlatmasına rağmen, yönetmen ve senarist siyasî mesajlar verip taraf olmuyor. Yaşanan acıları görüntülerle usta bir ressam gibi resmediyor. Kişilere iç muhasebe yaptırıyor; bilinçaltını kurcalıyor. Filmde yer yer dramatik ve ağdalı diyaloglara rastlıyoruz. Filmin genç yönetmeni Çağan Irmak, kendisiyle yapılan bir mülakatta filmle ilgili şu ilginç açıklamalarda bulunmuş:
"Aslında bu, benim çekmeyi düşündüğüm ilk filmdi. Ama hayat işte, üçüncü filmim oldu. Eğer bu filmin türü olsaydı acıklı komedi derdim ben. Çünkü film bir anlamda seksen darbesinin Ege'de bir çiftlikte kendi halinde yaşayan aileyi bile ne denli etkilediğini anlatıyor."
Filmi izleyip de boğazında bir şeyler düğümlenmeyen ve gözleri yaşarmayan insan yoktur sanırım. Bu film, mütevazı bir bütçeyle de güzel eserler yapılabileceğini göstermesi açısından da önemli bir rol oynuyor. Yine bu film Türk insanının kendisini anlatan ve özünden izler taşıyan eserlere büyük bir sevgi ve ilgiyle bağlandığını gösteriyor. Demek ki halkın nabzını tutabilenler ve ona göre şerbet verenler başarılı oluyor. Bu filmin olağanüstü ve beklenmeyen bir boyutta ilgi görmesi bunu ortaya çıkarıyor. Bu film aynı zamanda insanî duyguları anlatan eserlerin her halükârda prim yapacağını haykırıyor. Emeği geçenleri kutluyorum.
M.Nihat Malkoç
mnihatmalkoc@gmail.com
Bu yazıyı arkadaşına önermek ister misin?
Yukarı
|
ARKASI YARIN
Laf ola, beri gele. Dün aklım iyice karıştı. Adamlar ağızlarına geleni laf nereye gider, nereden gelir demeden söylüyorlar. Sonra birileri bu konuda birşey sorunca ne demek istediniz diye. Açıklama getirmeden "Ben lafımın arkasındayım "diyorlar. Bu kaçıncı oldu yahu dün. Lafının arkasında durmayan yok gibi. Ne yiğitler var, analar ne tosuncuklar doğurmuşta bizim haberimiz yokmuş.
Benim takıntım lafta değil, yakınmam şu: "Lafımın arkasındayım" ne demek? Arka-arkası bir olgunun DIŞINI işaret eder. Yani "lafımın dışındayım" demek gibi. Doğrusu bana kalırsa " Lafımın önündeyim" olmalı. Çünkü" Bir lafın arkasında olmak"lafın arkasına SAKLANMAK anlamını taşır. "Lafımın Önündeyim" ise, lafımı sırtladım, O arkada kaldı, kattım önüme taşıyorum demektir.
Diyesiniz ki şimdi ne gereği var bunları bir takıntı yapmaya. Bal gibi var. Herkesin bünyesi bazı lafları taşıyamıyor, hele birde arkasındayım denince iyice tilt olunuyor. Ne demek istenildi diye. Eee, lafların bünye ile ilgisi çok derindedir. HAZIM ile ilgisi ise med cezir kadar önem taşır. Herkes hazmedemez birçok lafın geldisini gittisini. Efendim onun için Lafının önünden giderek, gelinen veya gidilecek yön saptansın. Yoksa arkasında durarak kaçmıya ve kıvırttırmaya kalkışılmasın.
Oh be, rahatladım , şu mütevazi izahımdan sonra . Birde hala anlamayan varsa bir misal ile tam manzara koyarak yerine oturtayım. .
"O'nun arkası var " YANLIŞ, DOĞRUSU " O'nun önünde gideni var".
Şimdi bakınız türetelim, pekte müsaittir Türkçemiz üretmeye ve türetmeye
ARKA SOKAKLAR
ARKASI KALIN
ARKA SIRALAR
ARKAYA DOLANANLAR
ARKANDAYIM
ARKA BAHÇE
Bu lafları yukarıdaki nazik açıklamalarımdan sonra sizler açın artık. Sizler üretin artık yani arkası da sizden gelsin.
AMA SİZ SİZ OLUN LAFI GEVELEMEDEN DOSDOĞRU SÖYLEMEYİN. AZICIK GEVELEYİN Kİ, GEVELERKEN YANLIŞ SÖYLEYİP SÖYLEMİYECEĞİNİZİ DÜŞÜNÜRSÜNÜZ. Sonradan lafımın önünde mi arkasında mı durayım diye kabız olmazsınız. .
İnsancıklarımızın bir "ARKA" sözcüğü ile NE NANELİ NE NAMELİ BESTELER yaptıklarını göreceksiniz.
Ben Senaryoların kurumunu size bırakıyorum.
Bende ki günün lafınız ise: ARKASI YARIN...
Beltan Göksel
Bu yazıyı arkadaşına önermek ister misin?
Yukarı
|
• HAFTANIN ÖZLENEN TEMBELİ •
 |
Hikayeci : Tarkan İkizler
LAVANTA KOKARDI ELLERİ ANNEMİN... |
|
Lavanta kokardı elleri annemin. Hem buğulu ve hoş gelirdi bu bana, hem de evin neresinde dolaşsam sırtıma biri binmiş gibi bunaltan bir ağırlık verirdi ruhuma. Zamanla öylesine alışmışımki ancak evimize ilk kez gelen arkadaşlarımdan biri "bu koku da ne böyle" diye sorunca farkına varırdım. Utanır söyleyemezdim....
***
- Onnik bakkalın depo diye kullandığı yandaki apartman boşluğundan gazoz şişelerini alıp yine Onnik bakkala satıyormuşsun. Doğru mu bu? Sana soruyorum doğru mu?
Anneme, suçluluğun verdiği acizlikle, farketmeden gözlerimi kocaman açıp " yok anne, öyle şey olur mu?" derken şak diye acı bir tokat indi yüzüme... Önüme eğdim başımı...
- Ne bileyim anne, herkes yapıyordu ben de böyle.
***
Lavanta kokardı çekmeceleri annemin...
Ütülenmiş ve özenle katlanmış beyaz gömleğimi çekmeceden çıkarırken, yüzüme çarpan lavanta kokusu öylesine içime işlerdi ki, gömleğe sinen bu kokudan kurtulmak için, soğuk günlerde bile ceketimi giymez, güya kendimce gömleği üzerimde havalandırmaya çalışırdım...
***
Lavanta kokardı elbiseleri annemin...
- Naylon toplayıp, macun şekeri satan adam gelmiş bugün mahalleye. Yine aynı haltı yemişsiniz. Bütün apartmanları gezip, kapılarda ne kadar naylon terlik varsa, eski-yeni demeden toplamışsınız. Önce adama bunları yirmibeşer kuruştan saydırıp, sonra bir sürü macun almışsınız... Doğru mu bu ha? Sana soruyorum doğru mu?
Geleceği görebilen bir falcı gibi, neler olup biteceğini görüp kendimi saklamaya çalışsam da, bütün elbiselerinden lavanta kokusu fışkıran annemin tokadından kurtulamaz, yine önüme bakardım... " Ne bileyim anne herkes yapıyordu bende..."
***
Lavanta kokardı annemin ekmekleri...
Babam bazen, mutfaktayken annemin beline sarılıp arkasına dolanır, yarı naz, yarı mızmızlanmalar arasında "Göreceksin, az kaldı kurtaracağım hepimizi, ilk iş olarakta o sepeti yakacağım" derdi. Annem birden ciddileşir, benim bütün bunlara şahit olmama neden olan, bağırmaya yakın bir ses tonuyla "Biz bunları çok dinledik Tahsin. Hah! Yakacakmış sepeti. O sepet olmasa, bu yemek nasıl pişer, bu mutfakta? Bu çocuk nasıl okula gider, düşündün mü?" diye babamı terslerdi. Babam benim yanımda azarlanmanın verdiği sinirle, birşeyler söyleyebilmek için bahaneler bulmaya çalışır, en sonunda "Elleme ulan şu ekmekleri, her tarafı lavanta kokuttun yine" diyerek, annemin ağlamaları arasında tartışmayı noktalardı....
Çocukluğun verdiği bilinçsiz mutluluğun, son bulmaya başladığı yarı hayali zamanlardı. Akşamları mahallenin bizden büyük abileri, sevgililerinin camlarının dibinde, kısa değişik ama değişmeyen melodilerle ıslık çalarak geldiklerini belli ederdi. Top oynayınca, mahallenin yaşlı çaçaron kadınları, dağılmamız için bildikleri tüm tehtidleri sıralar ama elde edemedikleri sessizliği sağlamak için, en sonunda bir kova suyu oyunun, olanları farkedemeyeceğimiz kadar hararetli bir yerinde, pencereden yarı beline kadar sarkıp, üstümüze dökerek huzura ererlerdi....
***
Lavanta kokardı korkuları annemin...
- Eh! Ben sana kaç kere demedim mi? Şu kadınla dalaşmayın, beni kavga ettireceksiniz en sonununda, mahalleye rezil mi olalım? Gidin başka bir yerde durun, başka yerde yiyin çekirdeğinizi. Söyle arkadaşlarına da, bir daha o duvarın üzerine oturupta, kadının kapısının önünü, bir karış çekirdek kabuğuyla doldurursanız, hepinizi birden döverim bak, şimdiden haberiniz olsun, sonradan söylemedi demeyin.
- Ama anne, herkes......
- Sus. Herkes diyip durma. Zaten senle görülecek başka hesabımız da var ama şimdi çok yorgunum. Baban geldi gelecek, daha ortada yemek yok. Ben senin, yerden kullanılmış bilet toplayıp, traleybüse kaçak bindiğini bilmiyor muyum. İhsan amca görmüş geçen gün, kontrolde yakalamışlar seni, okula giderken yarı yolda atmışlar aşağıya... Ama dur sen, biriktiriyorum hepsini.
***
- Yere uzunca bir çivi çakarsın, üzerinede gazoz kapağını koyarsın, işte sana hacı baba tezgâhı, dört adım karşısına da bir çizgi çekip ayakkabının burnuyla, oradan gazoz kapakla atış yaptırırsın, gelsin kapaklar hacı babaya.
- Biliyorum ama o kadar yakından hep vuruyorlar.
- Kapağın mantarını biraz delip, çivinin kafasını oraya geçiricen oğlum, sende de hiç kafa yok ha. Sen adam olmazsın oğlum.
Zaten o Yunus denen it, bileğin çıkınca omuz verip seni okuldan eve kadar taşıdı diye dibinden ayrılmıyorsun. Bize takılsan daha ne numaralar öğrenirsin. Haa! Unutmadan. Yarın lunaparka gidip sigaralara halka atacağız Yusuf'la birlikte. Bir beş lira bulsan sen de gelirsin. Bu sefer adamların hilesini çözdük oğlum.
Dün Yusuf okula diye çıkıp, önlüğü çantayı sütçünün elarabasının altındaki dolaba saklayıp, doğru soluğu lunaparkta almış. Akşama sütçünün dönüş saatine kadar da halkacıların tezgâhını seyredip durmuş. Bu sefer kesin, en az beş sigara alırız, iki kişi olursak on, üç kişi olursak onbeş paket eder. Tanesi iki liradan tam otuz lira eder, sigaraları satıp yine o pastaneye gideriz.
- Ne bileyim Salih. Ya annem duyarsa. Zaten son günlerde, sanki işi gücü bırakıp, sırf beni takip ediyormuş gibime geliyor. Daha geçenlerde duydum, "akşama kadar iş arayacağına, biraz da şu oğlanla ilgilen. İt kopuk olacak başımıza. Yemediği halt kalmamış, mahallelide ne havadisler var bir bilsen" diye, babama şikayet ediyordu.
- İyi, iyi sen böyle kork bakalım, nah buraya yazıyorum, senden adam olmaz oğlum.
***
Lavanta kokardı sözleri annemin...
Yıllar çok çabuk geçmiş, kendimce büyümüştüm. Salih tombalacılıktan en az dört, Yusuf ise ufak tefek kaçakçılık işlerinden, iki kez karakola düşmüştü... Yunus şoför olmuş, Onnik bakkal semti terketmişti. İstikbalimi görmemekle birlikte, biraz da okulu bitirmenin verdiği şevkle, iş arıyordum kendime.
O zamanlar yeni adet olduğu üzre, iş ararken konuştuğum insanların "Siz bize bir telefonunuzu bırakın, biz sizi en kısa sürede ararız" kandırmacalarına inanıp, hayal aleminde meslekten mesleğe dolanıp duruyordum....
Dört aydır konuştuğum kıza, "Seni yarın anneme götüreceğim" diye söz vermiştim. Pastaneden yeni çıkmış, yağmurun ıslaklığı yer yer kurumuş caddede, yan yana toz pembe bir dünyanın içinde, gezinmenin rahatlığıyla, önce el ele, sonra biraz sarmaş dolaş yürüyorduk. Daha ben ne olduğumu anlamadan şak diye bir tokat indi suratıma. Karşımda duran annemdi. Yanımdaki kız şaşkın, adeta kesilipte evin ortasına konmuş yılbaşı çamı gibi hareketsiz.
- E! Ben seni karılarla gezip tozup, it kopuk ol diye mi büyüttüm, bu ne hâl?
- Anne! Dur bak! Bu Ayşe.
- Bana ne. Kimse kim.
Kız donuk bir vaziyette, hâlâ şaşkınlığını üzerinden atamamış, tek kelime etmeden bize bakıyor.
- Ama anne, ben onu çok seviyorum, yarın sana getirecektim.
- Seviyormuş, bir de seviyormuş. Özrü kabahatinden büyük. Sen seveceksen ananı sev yavrum, önce ananı. Sen sevmek ne demek biliyor musun ki, seviyorum diyorsun? Sen sevmenin ne olduğunu bilsen önce beni seversin. Şu zavallı ananı seversin. Seversin de , "Dur ana, babam dayanamadı çekti gitti, hem eve hem bana baktın, yemedin yedirdin, giymedin giydirdin, okuttun ama şimdi ben de adam oldum. Bırak artık şu pis sokaklarda, yere çömelip, akşama kadar kamburunu çıkaran lavanta sepetini, gel otur evinde derdin. Sevmekmiş, hıh!
- Ama anne herkes... diye başladığım cümlenin sonunu getiremeden, yarı yaşla dolan gözlerimle, çoktan çekip gitmiş olan, Ayşe'nin arkasından bakarken, bir elimle annemin omuzuna, bir elimle yerdeki lavanta sepetinin sapına sarıldım.
İkimizinde gözlerinden akan yaşlar, yeniden yağmaya başlayan yağmura karışıp giderken ağlaya ağlaya evin yolunu tuttuk.
Tarkan İkizler
Bu yazıyı arkadaşına önermek ister misin?
Yukarı
|
 Fotoğraf : Mehmet Hamurkaroğlu Kahveci dostların tüm eserlerini KM SANAT GALERİSİ'nde görebilir, dilerseniz duygu ve düşüncelerinizi paylaşabilirsiniz.
<#><#><#><#><#><#><#>
Kahve Molası, siz sevgili kahvecilerden gelen yazılarla hayat bulmaktadır.
Her kahveci aynı zamanda bir yazar adayıdır.
Yolladığınız her özgün yazı olanaklar ölçüsünde değerlendirilecektir.
Gecikme nedeniyle umutsuzluğa kapılmaya gerek yoktur:-))
Kahve Molası bugün 5.462 kahvecinin posta kutusuna ulaşmıştır. Yukarı
|
İmkansız Aşk
Gecenin en siyahında
Umudun bittiği yerdeyim
Köşeyi dönsem ölüm
Düz gitsem hayat
Gölgeler içindeyim
Sen imkansızsın
Sensizlik imkansız aşk imkansız
Çemberin en dışında
En çıkmaz sokaktayım
Çığlık atsam sessiz
Sussam yine çaresiz
Gölgeler içindeyim
Sen imkansızsın..
Sensizlik imkansız..
Aşk imkansız !
Neşe Şen
Yukarı
|
Sudoku #10
Çözüm: Sudoku #9
 SUDOKU bir mantık bulmacası. "Suji wa dokushinsha ni kagiru" nın kısaltılmış hali, "Sadece tek sayıya izin var." diye tercüme edilebilir.
Kuralı çok basit. Her boş kareyi 1'den 9'a kadar bir rakamla doldurmak zorundasınız. Ama karelere yazılacak rakamları öyle ayarlayacaksınız ki, her satırda, her sütunda ve 3 x 3 kareden oluşan her blokta 1'den 9'a kadar bütün rakamları kullanacaksınız.
Kolay gelsin.
Yukarı
|
 Çizen: Serdar Kıcıklar Kahveci dostların tüm eserlerini KM SANAT GALERİSİ'nde görebilir, dilerseniz duygu ve düşüncelerinizi paylaşabilirsiniz. Yukarı
|
 |
İşe Yarar Kısayollar Şef Garson : Akın Ceylan |
|
Macaristan'dan bir sanat sitesi.. 1100-1850 yılları arasında yaşamış büyük ressamların eserlerini klasik müzik eşliğinde bulacaksınız. Harika bir müze! 14.500 kadar eser yer alıyor. Rehber esliginde turlar da var.. www.wga.hu
Yılbaşında 25 bin adet lambayla evini süsleyip, Trans-Syberian Orchestra'nın "Wizard in Winter" şarkısına senkronlayan bir mühendisin
harika çalışması. Mutlaka sesli izleyin.http://media.putfile.com/Wizards-of-Winter-Christmas-Lights
Diyelim ki İstanbul dışındasınız veya farklı tiyatro alternatifleri arıyorsunuz. Öyleyse size Devlet tiyatrolarının hem oyunları takip edebileceğiniz, hem de online bilet alabileceğiniz http://www.devtiyatro.gov.tr web sayfasını tavsiye ediyorum.
Tabi ki bir de tiyatro meraklılarının arşivlerinde bulunması gereken bir web sayfası http://www.tiyatrokeyfi.com Popüler oyun tiradlarını bulacağınız tiradlar kısmını meraklılarına tavsiye ediyorum.
Yukarı |
Damak tadınıza uygun kahveler |
Spy Sweeper 4.7.9 [8,52 MB] W9x/2k/XP Deneme - 29.95$
http://www.webroot.com/consumer/products/spysweeper/latestv.html
Eğer salim kafayla internette dolaşmak, girdiğiniz sitelerin sizi taciz etmesini önlemek istiyorsanız mutlaka bu programdan edinin. Denediğim pek çok programdan sonra bunda karar kıldığımı rahatlıkla söyleyebilirim. Deneme sürümünü kullandıktan sonra paraya kıyıp tam sürümünü satın almanızı şiddetle tavsiye ediyorum. Haydi iyi traşlarr:-))
Yukarı
|
|
|
|
|
|
